Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2021

Τρομακτική Ιστορία: Μήνυμα στον Εκτυπωτή

Σε κάποια περιοχή της Αγγλίας, μία οικογένεια με 2 παιδιά είχε αγοράσει ένα παλιό σπίτι για να μείνει, μετά την μετάθεση που πήρε ο άντρας του σπιτιού. Η δουλειά του ήταν Μηχανικός Λογισμικού και όπως ήταν φυσικό ο Η/Υ και ο εκτυπωτής ήταν σε καθημερινή βάση ανοιχτοί για την δουλειά του. 

Τα μικρά παιδιά της οικογένειας δεν μπορούσαν να συνηθίσουν την αλλαγή του περιβάλλοντος και γιαυτό το βράδυ δεν μπορούσαν να κοιμηθούν εύκολα, λέγοντας σαν δικαιολογία ότι κάποιος έκανε φασαρία! 

Στο σπίτι δεν υπήρχε κανείς άλλος εκτός από τα 4 άτομα! Αυτή η ιστορία με το πρόβλημα των παιδιών συνεχίστηκε για αρκετό χρονικό διάστημα, και είχε φτάσει σε σημείο να νευριάζουν οι γονείς τους, οι οποίοι δεν τους πίστευαν. 

Όταν μία μέρα έγινε αυτό που κανείς δεν πίστευε. Ο μπαμπάς έγραφε κάτι στον Η/Υ, όταν η μητέρα τους φώναξε για φαγητό. Ο πατέρας έκλεισε τον Η/Υ και τον εκτυπωτή και πήγε να κάτσει στο τραπέζι, το οποίο ήταν μακρυά από το δωμάτιο που ήταν οι Η/Υ-εκτυπωτής. Κάθισαν και οι 4 να φάνε, όταν ξαφνικά ακούστηκε ο θόρυβος του εκτυπωτή! Ο πατέρας ήταν σίγουρος ότι τα είχε κλείσει! Και οι 4 κοιτάχτηκαν στα μάτια και σηκώθηκαν να πάνε να δούμε τι είχε συμβεί. Προχωρώντας προς το δωμάτιο ο θόρυβος σταμάτησε. Μπαίνοντας στο δωμάτιο είδαν τον Η/Υ και τον εκτυπωτή κλειστό! Όμως ο εκτυπωτής είχε ένα χαρτί εκτυπωμένο. Το πιάνει ο μπαμπάς και το διαβάζει: 

“Μην φοβάστε! Είμαι το φάντασμα του σπιτιού. Δεν πρόκειται να σας πειράξω. Ζητάω συγνώμη από τα παιδιά. Δεν πρόκειται να σας ξαναενοχλήσω. Αύριο φεύγω!” Και κάτω-κάτω στο χαρτί γραμμένο με πένα το όνομα Αρθουρ Ίργκεν, 1856.

Ετικέτες ,

Τρομακτική Ιστορία: Ο Περίεργος Άντρας

Μια μέρα έκανα κατασκήνωση με 3 φίλες μου, την Μαρία, την Γαβριέλα και την Ιώ. Είχαμε πάει σε ένα τρομαχτικό δάσος πολύ μακριά από το σπίτι μας. Έτσι όπως κοιμόμασταν είχε σβήσει η φωτιά και εγώ με την Ιώ πήγαμε να δούμε τι έγινε. Ξαφνικά ακούσαμε την Μαρία να φωνάζει κορίτσια ΑΑΑ, και τρέχαμε να την βρούμε και δεν ήταν στην σκηνή, και εγώ και η φίλη μου είχαμε τρομάξαμε. Δεν ξέραμε που πήγε και την πήραμε τηλέφωνο. Χτύπησε 2-3 φορές και το σήκωσε. Εγώ είπα, «Μαρία ακούς;» και ακούσαμε σαν κάποιον να ανάπνεε και ξαφνικά κάτι ψιθύρισε και ακούσαμε να λέει «τσσς». Εγώ και η Ιώ ανοίξαμε την ακρόαση και ακούσαμε κάποιον να φώναξε «ΤΩΩΡΑΑΑΑΑ». Εμείς τρομάξαμε γιατί η φωνή ήταν άγρια και χοντρή. Μετά όταν ξημέρωσε πήγαμε μέσα στο δάσος να βρούμε την Μαρία και την βρήκαμε πάνω σε έναν βράχο ξαπλωμένη. Όταν φτάσαμε και την βρήκαμε τα νύχια της είχανε σαν αίμα, και εγώ την ρώτησα τι έγινε και μου είπε ότι είδε ένα άντρα που το ένα του μάτι έλειπε και ήτανε κάπως καφέ. Εμείς μετά τρομάξαμε και φύγαμε και πήγαμε σε μία εκκλησία και μας είπανε πως αυτό το μέρος παλιά ήταν καταραμένο.

Ετικέτες

Τρομακτική Ιστορία: Ένα Απόκοσμο Τηλεφώνημα

Ήταν καλοκαίρι και η φίλη μου βρισκόταν στο χωριό της μαζί με κάποιες ξαδέλφες της και τη μεγαλύτερη αδελφή της. Οι γονείς τους έλειπαν εκείνη την ώρα και εκείνες ολομόναχες στο σπίτι έβλεπαν τηλεόραση. Η ώρα κόντευε δώδεκα (τα μεσάνυχτα!) και τότε η αδελφή της είχε τη φαεινή ιδέα να πάρουν το 666 (ναι! τον αριθμό του διαβόλου!). Όταν πήραν λοιπόν άκουσαν μια απόκοσμη φωνή να τους απαντάει: “ναι;;”. Εκείνες το έκλεισαν αμέσως τρέμοντας και αποφάσισαν να κλειστούν στο μπάνιο. Και τότε είδαν κάτι που τους έκοψε το αίμα κι όπως χαρακτηριστικά μου είπε η φίλη μου: “Αντωνία το θυμάμαι σαν χθες, έξω δεν κουνιόταν φύλλο κι όμως το παράθυρο του μπάνιου κουνιόταν σαν να το κουνούσε κάποιος!”. Τρέμοντας πήραν τηλέφωνο τους γονείς τους οι οποίοι προσπάθησαν να τις καθησυχάσουν. Εγώ πάλι πιστεύω ότι από το φόβο της έβλεπε πράγματα που δεν υπήρχαν.

Ετικέτες , , ,

Τρομακτική Ιστορία: Ζόμπι

Ο Ντάνι θυμάται τη νύχτα εκείνη που αποφάσισε να πάει στο δάσος, με νωπές ακόμα τις μνήμες από το χαμό του καλύτερού του φίλου. Αφού έφτασε, κάθισε και για αρκετή ώρα περισυλλογιζόταν, δίχως να μπορεί όμως να βρει γαλήνη στη σκέψη του. Αυτό, μέχρι τη στιγμή που ξεπρόβαλε ξαφνικά μια παρουσία μέσα από τους θάμνους. Η μορφή παρέπεμπε στο παρουσιαστικό του φίλου του. Του ίδιου φίλου που του έλειπε. Του ίδιου φίλου που τόσο πολύ αγαπούσε. Του ίδιου φίλου που θρηνούσε. Το «πλάσμα» τον πλησίασε με αργό και μηχανικό τρόπο. 

 Ο Ντάνι σάστισε και έμεινε ακίνητος. Τα συναισθήματά του αντικρουόμενα. Κάθε βήμα που έφερνε αυτήν την άγνωστη και απόκοσμη φιγούρα όλο και πιο κοντά, του δημιουργούσε ευφορία και συνάμα ανατριχίλα. Όταν η απόσταση μεταξύ τους μηδενίστηκε, ο Ντάνι άρχισε να παρατηρεί. Παρατηρούσε σιωπηλός, αλλά μέσα του έβραζε. Του ερχόταν να ουρλιάξει, αλλά η καρδιά του δεν τον άφηνε. Τρομολαγνεία και ευτυχία, δυο συναισθήματα τόσο αντικρουόμενα που τη δεδομένη στιγμή είχαν γίνει ένα. 

 Ο καλύτερός του φίλος βρισκόταν εκεί μπροστά του, όμως δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος. Δεν ήταν καν το ίδιο πλάσμα. Δεν ήταν ζωντανός, δεν ήταν νεκρός. Ήταν κάτι ανάμεσα και στα δυο. Ένα αποκύημα όχι της φαντασίας, αλλά μιας φριχτής αλήθειας που ο ανθρώπινος νους δε δύναται να δεχτεί.

Ετικέτες , , , , ,

Τρομακτική Ιστορία: Μόνος Στο Σπίτι!

Τα γεγονότα έχουν συμβεί πριν 17 χρόνια, και είναι νωπά ακόμα στις μνήμες όσων το έχουν ζήσει που κατέφυγαν ως και σε φάρμακα για να τα αποβάλουν από το μυαλό τους. Τα πρόσωπα έχουν αλλαχτεί για ευνόητους λόγους. H ιστορία είχε γίνει στην Αμερική στο Σαν Φρανσίσκο.

Ήταν Μάρτιος του 1991 και το παντρεμένο ζευγάρι με το όνομα Τζορτζ και Μάρθα ήταν έτοιμοι να βγουν για φαγητό με τον πρόεδρο της εταιρίας που δούλευε ο Τζορτζ. Είχαν στολιστεί και ετοιμαστεί και περίμεναν ένα πράγμα. Την νταντά που προσλάμβανε για να προσέχει τον οκτάχρονο γιο τους Μάρτιν. Η ώρα περνούσε και η νταντά αργούσε να έρθει. Μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο και η νταντά ήταν στην άλλη γραμμή. Η νταντά τους είχε πει πώς θα αργούσε και άλλο επειδή ήταν στο γιατρό με τη θεια της και έπρεπε να μείνει. Οι γονείς δεν ήξεραν τι να κάνουν μιας και δεν ήθελαν να χάσουν το δείπνο επειδή ήταν σημαντικό. 

Ο Μάρτιν που κατάλαβε τι έγινε, είπε στην μαμά του να μην ανησυχεί και πως θα μπορούσαν να φύγουν αφού κλείδωνε ο ίδιος καλά τη πόρτα και θα περίμενε την νταντά να έρθει. Θα πρόσεχε πολύ. Η μητέρα δεν ήθελε αλλά ο γιος της ήταν τόσο πειστικός που τους έπεισε τελικά. Το ζευγάρι αποχώρισε από το σπίτι και ο Μάρτιν αφού κλείδωσε καλά τη πόρτα, πήγε στην κουζίνα όπου έβγαλε από το ψυγείο μια σακούλα με ποπ κορν, τα γέμισε σε ένα μεγάλο μπολ και έβαλε στο ποτήρι του κόκα κόλα. Πήγε στο σαλόνι, άνοιξε τη τηλεόραση και ήταν έτοιμος να απολαύσει το θρίλερ που έπαιζε, μέχρι να ερχόταν η νταντά όπου και αναγκαστικά θα πήγαινε στο δωμάτιο του. 

Η ώρα πέρασε και άλλο, όταν ξαφνικά ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος. Ήταν απλά καταιγίδα που ξέσπασε ξαφνικά, και άρχισε στο λεπτό να βρέχει μανιωδώς. Ο Μάρτιν συνέχιζε να βλέπει τηλεόραση, μέχρι που έγινε το χειρότερο. Η καταιγίδα ήταν τόσο ισχυρή που έπεσαν τα φωτά του σπιτιού και της γειτονιάς. Η τηλεόραση έκλεισε, και ο Μάρτιν περίμενε τώρα την νταντά να έρθει όσο πιο γρήγορα γινόταν. Όταν μέσα στο σκοτάδι ακούστηκε μια φωνή να λέει, “Για, θέλεις να παίξουμε; θέλεις να παίξουμε κρυφτο;”. Ο Μαρτίν τρόμαξε. Δεν άκουσε κανέναν θόρυβο από κάποιον να μπαίνει στο σπίτι, και η πόρτα ήταν καλά κλειδωμένη, καθώς και τα παράθυρα. Η φωνή ήταν παιδική και ενός μικρού κοριτσιού. Ξανακούστηκε πιο έντονα αυτή τη φορά. “Θες να παίξουμε; θες να παίξουμε; θες να παίξουμε;”. Ο Μάρτιν πανικοβλήθηκε. 

Προσπάθησε να μην κλάψει, κράτησε τις δυνάμεις του, πέταξε κάτω τα ποπ κορν και την κόκα κόλα, και μη κάνοντας άλλο θόρυβο, κατευθυνόταν με αργά βήματα στο δωμάτιο του. Μπήκε στο δωμάτιο και κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι. Περίμενε την νταντά. Η ώρα πέρασε και η φωνή δεν ακουγόταν άλλο. Ο Μάρτιν ήταν ακόμα τρομαγμένος, μέχρι που χτύπησε η πόρτα. Αμέσως σκέφτηκε πως ήταν η νταντά που τελικά ήρθε. Βγήκε από το κρεβάτι του, άνοιξε την πόρτα σιγά σιγά, και πήγαινε προς την εξώπορτα. Όταν η φωνή ξανακούστηκε αλλά αυτή την φορά δυνατά, “έλα να παίξουμε, έλα να παίξουμε”. ο Μάρτιν γύρισε πίσω το κεφάλι του και είδε…….. και άρχισε να ουρλιάζει. 

Η νταντά που άκουσε τις κραυγές με την βοήθεια των γειτόνων έσπασε τη πόρτα και βρήκε το παιδί στο πάτωμα μη μπορώντας να αναπνεύσει. Αμέσως κάλεσε ασθενοφόρο και πήγαν στο νοσοκομείο, όπου έφτασαν και οι γονείς εκεί έντρομοι. Μετά από μέρες και αφού οι γιατροί προσπαθούσαν να δουν τι φόβισε το παιδί τόσο πολύ, Ο Μάρτιν έβγαλε μόνο μια φράση από το στόμα του, “δεν έχει πρόσωπο, δε έχει πρόσωπο”. Ο Μάρτιν δεν ξαναμίλησε, και 2 χρόνια μετά ήταν υπό την ιατρική περίθαλψη γιατρών και ψυχολόγων. Οι γονείς ποτέ δεν έμαθαν τι είχε συμβεί. Παρά μόνο 8 μήνες αργότερα πολλοί στη γύρω περιοχή άρχισαν να κάνουν εικασίες για ένα παλιό εργοστάσιο εγκαταλειμμένο. Η ιστορία έλεγε πώς το 1950 κάτι παιδιά είχαν μπει κρυφά μέσα για να παίξουν κρυφτό. Τότε ξέσπασε μια μεγάλη πυρκαγιά και τα παιδιά χωρίς τη βοήθεια κανενός εγκλωβίστηκαν μέσα και κάηκαν ζωντανά. Μάλιστα τα πτώματα ήταν τόσο καμένα που σόκαραν και τον ίδιο τον ιατροδικαστή. Από τότε έλεγαν πολλοί για περίεργα πράγματα που συνέβαιναν στο εργοστάσιο μιας και δεν ξανακτίστηκε. Δυο παιδιά που πήγαν εκεί περά βράδυ, άκουγαν γέλια και φωνές να ακούγονται από μέσα και φυσικά το βαλαν στα πόδια. 

Ο Μάρτιν δεν ξαναμίλησε παρά μόνο στα 22 του χρόνια και με τη βοήθεια ύπνωσης εκμυστηρεύτηκε τι του συνέβη. Η υπόθεση είναι ακόμα ανοιχτή.

Ετικέτες , ,

Τρομακτική Ιστορία: Η Ιστορία της Πορσελάνινης Κούκλας

 

Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι μια ιστορία βγαλμένη από την φαντασία και δεν έχει σκοπό να τρομοκρατήσει. Είναι η ιστορία μίας Πορσελάνινης κούκλας μίας κούκλας που μέσα της κρύβει μια εγκλωβισμένη ψυχή.

Στο νεοκλασικό μου σπίτι, ένα σπίτι που ποια οι γονείς μου μαζί με τον θείο μου έχουν πουλήσει, ένα σπίτι με ξύλινα πατώματα, ένα σπίτι που έμελλε να γίνει μία ακόμα ιστορία από τις ιστορίες τρόμου.

Τέλος του 1890 το σπίτι αυτό ήταν ένα σχολείο για τα παιδία της εποχής. Για αρκετά χρόνια αποτελούσε ένα κέντρο πολιτισμού και εκπαίδευσης για τα παιδία αυτά. Ίσως να πήγαινε και η γιαγιά μου εκεί, δεν θέλω να πω κάτι λάθος λόγω του ότι η γιαγιά μου δεν είναι πια στην ζωή, όποτε θα αφήσω ένα πέπλο μυστηρίου σε αυτό το στοιχείο.

Μετά από αρκετά χρόνια το σχολείο σταμάτησε να λειτουργεί, πιθανότατα λόγο της εξάπλωσης της κωμόπολης ο χώρος δεν ήταν επαρκής για κάτι τέτοιο, έτσι το εν λόγο χτίσμα μετά από έναν άλλον αγοραστή πέρασε στα χέρια του παππού μου. Το σπίτι ήταν μεγάλη ευκαιρία πολύ μεγάλο και σε καλή τιμή. Ο παππούς μου δεν έχασε την ευκαιρία να το αγοράσει. Έτσι παντρεύτηκε την γιαγιά μου και έκαναν δύο αγόρια τον πατέρα μου και τον θείο μου.  Οι ζωές του κυλούσαν ομαλά και έτσι να παιδία μεγάλωσαν και έκαναν και αυτοί παιδία. Ένα από τα παιδία είμαι και εγώ, και αυτή είναι η ιστορία μου.

Όταν άρχισα να έχω τις πρώτες μου αναμνήσεις από το σπίτι της γιαγιάς μου και του παππού μου πάντα θυμάμαι να με διακατέχει μια παγωμάρα, θα μπορούσε να ήταν ο φόβος ενός παιδιού όμως πολλές φορές οι αλήθειες εμφανίζονται μόνο σε αυτούς που τις πιστεύουν.

Ένα βράδυ κοιμώμενος μαζί με τους γονείς μου σηκώθηκα γιατί δεν ήμουν πολύ καλά, θυμάμαι άνοιξα την πόρτα αυτού του δωματίου, ήταν σχεδόν σκοτεινά και είδα την κούκλα να γύρνα και να με κοιτά. Με κοίταξε το θυμάμαι… ορκίζομαι πως δεν έκανα λάθος… πιστεύω πως ήθελε να μάθω ότι ζει. Αμέσως έσπευσα στο κρεβάτι και πήρα αγκαλιά την μητέρα μου. Το πρωί είπα την ιστορία στον πατέρα μου. Όλοι γέλασαν. Μου είπαν πως μου φάνηκε και πως είναι από πλαστικό και δεν έχει ψυχή. Θυμάμαι που μου την σήκωσε η γιαγιά ψηλά λέγοντας πως είναι απλά μία κούκλα και τίποτα παραπάνω.

Μετά από εκείνη την βραδιά αλλάξαμε δωμάτιο, δεν ξέρω αν ο φόβος με είχε κυριεύσει αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Άκουγα βήματα. Οι γονείς μου, μου είπαν πως είναι παλιό το σπίτι και πως ο αέρας έκανε θόρυβο, όμως εγώ ήμουν σίγουρος πως κάτι παράξενο συνέβαινε στο σπίτι. Το πάτωμα έτριζε κάθε βράδυ σαν κάτι να περπατά. Ένοιωθα το στρώμα μου βαρύ και ο φόβος με διακατείχε.   

Με τα χρόνια εξαιτίας του θανάτου του παππού μου και της μεγάλης ηλικίας της γιαγιάς μου το σπίτι πουλήθηκε. Για πολλά χρόνια είχα ξεχάσει το τι είδα, το τι ένοιωσα. Ίσως αμφισβήτησα τον εαυτό μου, ώσπου μία μέρα σε μία αναπόληση της ζωής μας όταν ήμασταν μικροί οι μεσαία μου ξαδέλφη (μεγαλύτερη από εμένα) μου είπε για αυτήν την κούκλα. Τα λόγια της ήταν ακριβώς αυτά που φοβόμουν να ακούσω: «Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή η κούκλα πάντα με τρόμαζε, όχι μόνο η κούκλα αλλά και το δωμάτιο, ήταν κρύο, ήταν ξένο, αισθανόμουν πως η κούκλα κάποιες φορές με κοιτούσε, μία μέρα όταν οι γονείς μου με άφησαν με την γιαγιά, την είδα να μου χαμογελά».

Την επόμενη μέρα άρχιζα να κατακλύζω τον πατέρα μου με ρωτήσεις για την κούκλα. Ο ίδιος την θυμόταν από μικρός εκεί. Πότε δεν ρώτησα ποιος την έφερε και γιατί μου είπε. Ποτέ δεν έγινε κάποια αναφορά σε αυτήν. Βουτηγμένος στην περιέργεια έψαξα όλες τις οικογενειακές μας φωτογραφίες, όμως εις μάτην καμία δεν περιείχε αυτήν κούκλα. Πως καμία φωτογραφία δε υπήρχε με αυτήν; Πως και γιατί αναπάντητα. Αυτή η κούκλα έκρυβε πολλά μυστικά, ήμουν πια σίγουρος.

Μετά από πίεση ζήτησα από τον πατέρα μου να επισκεφτούμε τον άνθρωπο που είχε νοικιάσει το σπίτι. Το σπίτι είχε αλλάξει ριζικά και τίποτα δεν θύμιζε το παλιό μας σπίτι. Το δωμάτιο με την κούκλα ήταν άδειο, ο ίδιος είπε πως δεν του άρεσε πολύ ο χώρος για υπνοδωμάτιο. Εγώ τον ρώτησα αν είχε δει την κούκλα. Ο ίδιος δεν θυμόταν. Μου είπε με βλέμμα αβέβαιο πως μάλλον την είχε κατεβάσει στην αποθήκη και πως δεν ταίριαζε στην αισθητική του χώρου. Χαμογελάσαμε και φύγαμε ασφαλώς αμήχανοι. Το βλέμμα του πατέρα μου ήταν επικριτικό με έντονη αμφισβήτηση όμως εγώ ήμουν σίγουρος κάτι υπήρχε.

Δεν ξέρω και δεν μπορώ να πω κάτι στα σίγουρα, αλλά έχω μία θεωρία πάνω σε αυτή την υπόθεση. Πιθανών η κούκλα να ήταν ένα παιχνίδι, ίσως ένα κοριτσίστικο παιχνίδι της εποχής. Ίσως για αυτό να μην ξέρουμε από πού ήρθε. Πολύ απλά υπήρχε πάντα στο σπίτι. Όπως ξέρουμε την εποχή εκείνη η διάρκεια ζωής ήταν μικρή, παιδία πέθαιναν σε μικρή ηλικία από ασθένειες που σήμερα γιατρεύονται από ένα αντιβιοτικό. Η ζωή στην επαρχία ήταν πολύ δύσκολη. Ίσως να ήταν μια μικρή κοπέλα που αγαπούσε απλά την κούκλα της και έμεινε για πάντα μέσα σε αυτή. Ίσως στοιχειώνουμε σε αυτά που αγαπάμε και δεν προλάβαμε να χαρούμε.  

Τώρα που μεγάλωσα δεν πιστεύω πια στα φαντάσματα, ίσως δεν ήθελε να μας κάνει κακό τελικά, ποτέ κανείς μας δεν έπαθε κάτι. Ίσως να ήταν ένα ακόμα κορίτσι σε αυτό το σπίτι που ήθελα να παίξει με τα παιχνίδια της. Ίσως να ήθελε απλά να παίξει με εμάς και να κάνει νέους φίλους.

Το σίγουρο είναι μόνο ένα… ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΚΟΥΚΛΑ.

Ετικέτες

Τρομακτική Ιστορία: Τερέζα Φιντάλγκο

Μία παρέα νεαρών ατόμων ταξιδεύουν βράδυ σε έναν επαρχιακό δρόμο της Πορτογαλίας. Ο δρόμος είναι σκοτεινός και δεν κυκλοφορούν πολλά αυτοκίνητα, ενώ η κοντινότερη πόλη είναι αρκετά χιλιόμετρα μακριά. Η παρέα δεν φαίνεται να πτοείται ιδιαίτερα από το γεγονός αυτό και διασκεδάζει με τραγούδια και αστεία. Κάποια στιγμή παρατηρούν πως μία κοπέλα με λευκό φόρεμα κάνει σήμα στο αυτοκίνητο να σταματήσει. Ο οδηγός σταματάει και η κοπέλα ζητάει από την παρέα να την πάνε με το αυτοκίνητο λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω. Η κοπέλα φαίνεται αρκετά αναστατωμένη, ενώ έχει χλομιάσει. 

Η παρέα ρωτάει πως λέγεται και εκείνη απαντάει πως ονομάζεται Τερέζα Φιντάλγκο. Tο αμάξι συνεχίζει την πορεία του και επικρατεί απόλυτη ησυχία στην παρέα, ώσπου η κοπέλα δείχνει μπροστά στον δρόμο λέγοντας: «Εδώ συνέβη… Σε αυτό το σημείο είχα ένα ατύχημα πριν 2 χρόνια, στο οποίο πέθανα!». Το αμάξι βγήκε εκτός πορείας και αφού αναποδογύρισε αρκετές φορές, σταμάτησε σε ένα δέντρο στην άκρη του δρόμου. Το επόμενο πρωί όλα τα μέλη της παρέας βρέθηκαν νεκρά, ενώ η Τερέζα δεν υπήρχε πουθενά

Ετικέτες ,

Τρομακτική Ιστορία: Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Έχω πάψει να κοιμάμαι γαλήνια εδώ και πολλά χρόνια. Ο ύπνος, ο οποίος για τους περισσότερους ανθρώπους είναι μία κατάσταση κατά την οποία χαλαρώνουν σωματικά και πνευματικά, για εμένα είναι ο τρόπος του κόσμου να μου πει ότι υπάρχουν φριχτά πλάσματα μέσα του. Ότι η ιστορίες για τέρατα και δαίμονες δεν είναι απλά ιστορίες.

Όταν ήμουν σε ηλικία περίπου εννιά ετών, είχα τον πρώτο μου εφιάλτη. Ή τουλάχιστον τον πρώτο που τον θυμόμουν για πολλές μέρες αφότου ξύπνησα. Ακόμα θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τα όσα συνέβησαν μέσα σε εκείνο το καταραμένο όνειρο. Θυμάμαι ότι σηκώθηκα από το κρεβάτι και είδα μία σκιά να εξαφανίζεται πίσω από την πόρτα του δωματίου μου και να κατευθύνεται προς τον διάδρομο, που οδηγούσε στο σαλόνι. Άρχισα να περπατάω προς την ίδια κατεύθυνση, με οδηγό την περιέργεια μου να ανακαλύψω τον κάτοχο της. Καθώς προχωρούσα και πλησίαζα όλο και περισσότερο στο τέλος του διαδρόμου, μπόρεσα να διακρίνω μία γαλανωπή λάμψη, που διαπερνούσε το πηχτό σκοτάδι, όπου είχε καταλάβει για κάποιο περίεργο λόγο όλο το σπίτι. Φτάνοντας στο σαλόνι, άνοιξα ορθάνοιχτα τα μάτια μου, βλέποντας ότι η λάμψη ερχόταν από μία γυναικεία φιγούρα.

Ήταν μετρίου αναστήματος, με μακριά μελαχρινά μαλλιά και καλοφτιαγμένο σώμα. Φορούσε ένα μακρύ, γκρίζο φόρεμα που άφηνε ακάλυπτους τους ώμους και κατέληγε στα ξυπόλητα πόδια της. Όταν γύρισε προς το μέρος μου με κοίταξε κατάματα αφήνοντας με να δω με κάθε λεπτομέρεια τα πανέμορφα γαλάζια μάτια της και το υπόλοιπο πρόσωπο της. Γονάτισε μπροστά μου ώστε τα βλέμματα μας να βρίσκονται στο ίδιο ύψος και με χάιδεψε απαλά στο μάγουλο, κάνοντας με να χαμογελάσω και εκείνη μου ανταπέδωσε το χαμόγελο. Για λίγο όλα πήγαιναν καλά και εγώ είχα αρχίσει να αισθάνομαι πολύ οικία απέναντι στην γαλανομάτα γυναίκα, τότε όμως πρόσεξα ότι σε μία γωνία του ταβανιού είχε ξεκινήσει να σχηματίζετε μια άλλη, σκοτεινή φιγούρα. Στην αρχή έμοιαζε με άντρα που κρεμόταν από το ταβάνι, καθώς όμως αποκτούσε σχήμα κατάλαβα ότι αυτό που έβλεπα δεν ήταν σε καμία περίπτωση η φιγούρα ενός ανθρώπου. Τα αυτιά του γίνονταν όλο και πιο μυτερά, το ίδιο και τα νύχια του, ενώ παράλληλα στην πλάτη του είχαν αρχίσει να εμφανίζονται δύο πελώριες, κατάμαυρες φτερούγες σαν της νυχτερίδας. Όταν πήρε την τελική του μορφή, το μόνο ανθρώπινο πάνω του ήταν τα μάτια του, τα οποία έμοιαζαν με αυτά της γυναίκας, μόνο που είχαν μία πιο σκοτεινή απόχρωση του γαλάζιου, που τα έκανε να φαίνονται σχεδόν γκρίζα. Το πλάσμα μου χάρισε ένα απόκοσμο χαμόγελο, γεμάτο από κοφτερά δόντια που χωρούσαν ίσα ίσα στο στόμα του. Έπειτα με ένα από τα τεράστια νύχια του ξεκίνησε να χαράζει γράμματα στον τοίχο, ώσπου σχηματίστηκε η λέξη «σύντομα». Τότε στράφηκα ξανά προς την γυναίκα και με φρίκη ανακάλυψα ότι είχε πάρει το ίδιο φρικαλέο χαμόγελο με το τερατώδες πλάσμα.

Ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα και έτρεξα στους γονείς μου, έχοντας ακόμα στο μυαλό μου την εικόνα του πλάσματος, που κρεμόταν από το ταβάνι και το χαμόγελο που είχαν στα χείλη εκείνο και η γυναίκα. Τουλάχιστον όμως είχα, μέχρι εκείνη την στιγμή, την αίσθηση ότι ήταν απλώς ένα όνειρο, κάτι το οποίο έπαψα να πιστεύω μόλις βρήκα τους γονείς μου να παίρνουν το πρωινό στο σαλόνι .

Καθώς είχε μόλις αρχίσει να ξημερώνει, οι ακτίνες του ήλιου διαπερνούσαν το τζάμι του παραθύρου φωτίζοντας το δωμάτιο από άκρη σε άκρη. Μια από αυτές έπεσε πάνω στο τοίχο όπου βρισκόταν πίσω από τους γονείς που έπιναν τον καφέ τους καθισμένοι στον καναπέ. Στο ίδιο σημείο που στο όνειρο μου το πλάσμα χάραξε τον τοίχο, τώρα υπήρχε μια μουτζούρα που έμοιαζε να είχε προκληθεί από την υγρασία ή από καπνό. Την στιγμή εκείνη παρέλυσα από τον φόβο. Όταν το είπα στον πατέρα και στην μητέρα μου, μου είπαν πως επρόκειτο για απλή σύμπτωση και προσπάθησαν να ρίξουν το φταίξιμο για την μουτζούρα στην βροχή που έπεσε τα ξημερώματα, και όπως είπαν έφερε πολύ υγρασία η οποία προκάλεσε φθορές σε όλους τους τοίχους του σπιτιού. Εγώ ωστόσο δεν βρήκα σημάδια σε κανέναν άλλο τοίχο.

Από εκείνη την μέρα έβλεπα σχεδόν κάθε νύχτα παραλλαγές εκείνου του εφιάλτη. Όλες όμως είχαν ένα κοινό: Πρώτα εμφανιζόταν η γαλανομάτα γυναίκα και έπειτα αυτό το πλάσμα με τα φτερά νυχτερίδας. Όταν έκλεισα πια έναν χρόνο από τότε που άρχισα να βλέπω τα όνειρα και αφού οι γονείς αποφάσισαν ότι έπρεπε να με βοηθήσουν με κάποιο τρόπο, με έστειλαν σε ψυχολόγο. Ο κύριος που με ανέλαβε ήξερε τι έκανε και μετά από εννιά δίωρες συνεδρίες έπαψα να βλέπω εφιάλτες. Δυστυχώς όμως επέστρεψαν όταν είχα πια γίνει ενήλικας και αυτή την φορά πολύ πιο έντονοι και ζωντανοί , από ότι πριν την ψυχανάλυση , κρατώντας πάντα τη γνωστή σειρά εμφάνισης της γυναίκας και του πλάσματος.

Πριν λίγες μέρες το πλάσμα ξανά χάραξε ένα μήνυμα στο τοίχο, που όμως τώρα έγραφε «ερχόμαστε». Εχθές όταν γυρνούσα σπίτι, είδα σε ένα παγκάκι να κάθεται μία γυναίκα με ρούχα ίδια με εκείνης των ονείρων μου. Όταν με κοίταξε, κατάλαβα ότι ήταν ακριβώς η ίδια. Για λίγο έμεινα ακίνητος, μην ξέροντας τι να κάνω, και στη συνέχεια άρχισα να προχωράω με γρήγορο βηματισμό μέχρι να φτάσω στο σπίτι μου κοιτώντας κάθε τόσο πίσω μου. Την νύχτα δεν είδα όνειρο, δεν μπόρεσα όμως να κοιμηθώ γιατί ακόμα προσπαθούσα να καταλάβω αν έζησα πραγματικά της τελευταίες ώρες. Μέσω των σκέψεων μου κατέληξα ότι πράγματι τις έζησα και αν πράγματι το έζησα τότε πράματι είδα την γαλανομάτα γυναίκα και τότε…

Σταμάτησα να σκέφτομαι εκείνη την στιγμή, καθώς κατάλαβα ότι αυτό σημαίνει πως σύντομα θα συναντούσα και τον δεύτερο «ήρωα» των ονείρων, αφού πάντα κάνει την εμφάνιση του μετά την γυναίκα. Μην γνωρίζοντας λοιπόν τι έπρεπε να κάνω , για να αποφύγω την μοιραία συνάντηση, αποφάσισα να αποδεχτώ το ότι θα συμβεί και απλός να την περιμένω. Αποφάσισα ωστόσο για κάθε ενδεχόμενο να καταγράψω την ιστορία μου ώστε ο κόσμος να την μάθει, αν δεν μπορέσω να την πω ο ίδιος.

Και έτσι κατέληξα να γράφω μόνος, κλεισμένος στο δωμάτιο μου, στις πέντε τα ξημερώματα, μία ιστορία που ίσως απλώς να την φαντάστηκα, για όνειρα που δεν ήταν απλώς όνειρα. Αν απλά είχα παραισθήσεις τότε αυτή την στιγμή φαντάζομαι τους ήχους που έρχονται από τις σκάλες. Φαντάζομαι τα βήματα που ακούγονται έξω από την πόρτα μου. Φαντάζομαι το τρίξιμο της πόρτας που ανοίγει. Φαντάζομαι την καυτή ανάσα που νιώθω στο σβέρκο μου.


Αν όμως δεν τα φαντάζομαι , τότε απλά δεν θέλω να κοιτάξω πίσω μου….

Ετικέτες

Τρομακτική Ιστορία: Πείραμα με την bloody Mary

Ήταν μια φίλη μου με τον ξάδερφο της. Θα κοιμόταν στο σπίτι της για μια εβδομάδα. Την πρώτη νύχτα, ο ξάδερφος της, της είπε για τον θρύλο της Blood Marry. Ήθελε να κάνουν αυτό το «πείραμα» γιατί δεν το πίστευε και έλεγε πως τα λένε για να τρομάζουν τους ανθρώπους και ειδικά τα παιδιά!

Πήγαν στον καθρέπτη του χολ και τοποθέτησαν από μπροστά του 4 κεριά! Έκαναν όλη την διαδικασία που χρειάζεται για να καλέσουν την Bloody Marry… Είδαν πως δεν είχε γίνει τίποτα. Για αυτό έσβησαν τα κεριά και πήγαν στο σαλόνι! Η φίλη μου είπε στον ξάδερφο της πως πάει λίγο στο μπάνιο! Λοιπόν, πήγε άναψε το φως και μπήκε μέσα! Κοιτάχτηκε στον καθρέπτη του μπάνιου και είδε πως από πίσω της ήταν μια κοπέλα με μαύρα μαλλιά που κάλυπταν το πρόσωπο της και φορούσε μαύρα ρούχα! Η φίλη μου τρόμαξε και βγήκε από το μπάνιο! Πήγε στο σαλόνι και το είπε αυτό στον ξάδερφο της! Αυτός της είπε ότι ήταν από την φαντασία της και πως δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα! Αυτή τον πίστεψε.

Είχαν ανοίξει την τηλεόραση. Ξάφνου αυτή άρχισε να αλλάζει κανάλια από μόνη της μέχρι που έκλεισε! Την κοίταξαν για λίγα δευτερόλεπτα και είδαν πως στεκόταν από πίσω τους η ίδια κοπέλα που είχε δει η φίλη μου στο μπάνιο! Πήγαν στο δωμάτιο της και κουκουλώθηκαν και οι δύο μέχρι πάνω! Από την κουζίνα ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος, σαν να έσπαγε γυαλί! Ο ξάδερφος της φίλης μου, για να δείξει ότι δεν φοβάται, πήγε αυτός για να δει τι γίνεται! Μόλις έφτασε στην κουζίνα, είδε πως τίποτα δεν είχε πειραχτεί! Γύρισε πίσω στο δωμάτιο της φίλης μου και της είπε τι έγινε! Εκείνη τον πίστεψε!

Το βράδυ δεν κοιμήθηκαν από φόβο! Την επόμενη μέρα το πρωί, αφού οι γονείς της φίλης μου έφυγαν πάλι για δουλειά, κατέβηκαν κάτω στο υπόγειο του σπιτιού. Κάτω είχε 5 μεγάλους καθρέπτες! Ο ξάδερφος της φίλης μου πήρε ένα ρόπαλο για ασφάλεια! Κοιτάχτηκε σε έναν καθρέπτη… Είδε την ίδια κοπέλα να στέκεται από πίσω του! Τρόμαξε και έσπασε τον καθρέπτη με το ρόπαλο! Μετά έγινε το ίδιο και με την φίλη μου σε έναν άλλον καθρέπτη! Πήρε ένα σφυρί και τον έσπασε! Το ίδιο έγινε και με τους άλλους τρεις! Τους έσπασαν.

Μετά, ανέβηκαν πάνω πιστεύοντας πως όλα τελείωσαν αφού έσπασαν τους καθρέπτες! Από τις σκάλες του υπόγειου ακούγονταν βήματα! Ανέβαιναν τις σκάλες! Εμφανίστηκε η ίδια κοπέλα που εμφανιζόταν στους καθρέπτες! Πήγαινε προς το μέρος τους! Αυτοί τα έκαναν πάνω τους κυριολεκτικά! Πήραν έναν σταυρό και το κόλλησαν στο μέτωπο της! Αυτή πονούσε και άρχισε να τρέχει σαν τρελή μέσα στο σαλόνι από τον πόνο! Έπιασε φωτιά και κάηκε! Εξαφανίστηκε πολύ απότομα! Όλα τελείωσαν! Σταμάτησαν! Δεν μίλησα ποτέ σε κανέναν για αυτό το θέμα!

Ετικέτες ,

Τρομακτική Ιστορία: Ακολούθησε το πνεύμα μου...

Χριστούγεννα του 1999...:

Μια παρέα φοιτητών καθώς διασκέδαζαν στο club σε ένα πάρτι που είχε διοργανωθεί από τη συγκεκριμένη σχολή, έλαβαν ένα περίεργο μήνυμα στο κινητό τους που τους έλεγε: Ακολούθησε το πνεύμα μου..12:00 στις τουαλέτες της σχολής..

Η Missy( ένα από τα κορίτσια της παρέας) επέμενε να μην πάνε αλλά όλοι οι άλλοι το βρήκαν μυστήριο και υπέθεσαν πως θα είναι μια συνηθισμένη πλάκα του Jones (ενός πλακατζή και φίλος της Missy ο οποίος απουσίαζε από το πάρτι ενώ είχε πει σίγουρα θα ερχόταν).

Όταν πήγε 12:00 η παρέα άρχισε να κατευθύνεται προς το μπάνιο...

Ο George πρώτος και τελευταία ακολουθούσε η Missy..

Άνοιξαν την πόρτα και βρήκαν κολλημένο ένα σημείωμα γεμάτο αίμα που έλεγε: It's Christmas,enjoy your last seconds you have''

Η Missy πανικοβλήθηκε και έφυγε τρέχοντας... Η υπόλοιπη παρέα άρχισε να γελάει, συνέχιζε να πιστεύει πως είναι πλάκα του Jones..

Καθώς η Missy  έτρεχε πάνω κάτω σε όλο το club,για να βρει τον Jones, βρήκε μια παλιά φίλη της Jessy και της είπε να καλέσει την Αστυνομία...!( Της είχε πέσει το κινητό στις τουαλέτες...)!

Η Jessy  όμως δεν την πίστεψε και πήγε και αυτή στο μπάνιο!

Καθώς έμπαινε με την Missy αντίκρισαν τους φίλους της πεθαμένους....

Κάλεσαν την Αστυνομία και μόλις ήρθε δεν υπήρχε κανένα πτώμα, κανείς δεν τους ξαναείδε...

Αυτό ήταν η ένα όνειρο της Missy,η μια ψυχοπαθής κοπέλα..

Ετικέτες , ,

Ανατριχιαστικό: Έθαψαν τη γιαγιά τους με το κινητό και τους απάντησε σε μήνυμα 3 χρόνια μετά!

Ποτέ ξανά ένα μήνυμα στο κινητό δεν είχε «παγώσει» τόσο πολύ το αίμα του κατόχου του, αφήνοντάς τον παράλληλα με την τρίχα κάγκελο! 

Και πώς όχι όταν αυτός δεν ήθελε και πολύ να πιστέψει πως προέρχονταν από τον άλλον… κόσμο! 

Λίγο έλειψε μάλιστα η 22χρονη Σέρι Έμερσον να μείνει στον τόπο όταν αντιλήφθηκε πως έλαβε μήνυμα από τη νεκρή γιαγιά της, η οποία είχε φύγει από τη ζωή σε ηλικία 59 ετών, νικημένη από καρκίνο του παχέος εντέρου, το 2011. 

Η γιαγιά Λέσι θάφτηκε μαζί με το κινητό της τηλέφωνο μετά από απαίτηση της οικογενείας της, καθώς, όπως υποστήριξαν, ήθελαν να της στέλνουν μηνύματα αγάπης για όσο διάστημα αυτό θα παρέμενε ανοιχτό, προκειμένου να νιώθουν ότι είναι ακόμα κοντά τους… 

Μία ημέρα ωστόσο, μετά από 3 χρόνια, η γιαγιά τούς… απάντησε! 

 Αδυνατώντας να ξεπεράσει το χαμό της γιαγιάς της, η 22χρονη εγγονή έστειλε ένα ακόμη μήνυμα στο κινητό της γιαγιάς της «υπενθυμίζοντάς» της πόσο της λείπει… «Σε προσέχω, θα το ξεπεράσεις και θα είσαι καλά», ήταν η απάντηση που έλαβε μετά από λίγο, ενώ αυτή απευθυνόταν και στο θείο της Γκράχαμ Έμερσον! 

«Ένιωσα να αρρωσταίνω όταν το διάβασα. Σοκαρίστηκα και δεν ήξερα τι να κάνω», εκμυστηρεύτηκε αργότερα η νεαρή Βρετανίδα, η οποία κυριευμένη από τρόμο, απάντησε στο ίδιο νούμερο ρωτώντας ποιος είναι, για να λάβει ένα νέο μήνυμα που έγραφε «μία ενοχλητική χορτοφάγος». 

 Πανικόβλητη τότε η 22χρονη ενημέρωσε την οικογένειά της για το μακάβριο περιστατικό, με αποτέλεσμα ο γιος της νεκρής γιαγιάς, Τζον, να σχηματίσει το νούμερο της μητέρας του προκειμένου να διαπιστώσει τι ακριβώς συμβαίνει. 

 Ανακάλυψαν πως παρά το γεγονός ότι είχαν ζητήσει να διαγραφεί το νούμερο ώστε να μη δοθεί ποτέ ξανά σε άλλο χρήστη, η εταιρεία κινητής τηλεφωνίας κάποια στιγμή φαίνεται πως το… ξέχασε! 

Μόλις ο νέος κάτοχος του αριθμού ενημερώθηκε πού είχε μπλέξει, ζήτησε συγγνώμη για τη μακάβρια εμπειρία που πρόσφερε άθελά του στην οικογένεια…

Ετικέτες , ,

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2016

Δολοφονία ή αυτοκτονία: Η φωτογραφία που διχάζει ακόμα και τους ειδικούς

Πολύ συζήτηση γίνεται τις τελευταίες μέρες στο διαδίκτυο με μια φωτογραφία στην οποία βλέπουμε μια γυναίκα νεκρή στο σπίτι της.


Οι λεπτομέρειες της φωτογραφίες μπερδεύουν καθώς άλλοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται για αυτοκτονία και άλλοι για δολοφονία. Ποια είναι η δικιά σας γνώμη;


Ετικέτες

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

ΜΟΡΑ...ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ''ΣΚΙΑΣ''


Έχετε νιώσει ποτέ στον ύπνο σας πως μια σκιά σας πλησιάζει από άγνωστη προέλευση, σας ακινητοποιεί και σας παίρνει την ψυχή; Νιώσατε τον τρόμο, σαν να βρίσκεστε σε πλήρη παράλυση - αβοήθητος - χωρίς καμία ελπίδα για άμυνα; Τι συμβαίνει όταν κοιμόμαστε και ποια άγνωστα πλάσματα-οντότητες μας περιβάλλουν, χορεύοντας τριγύρω μας ενώ εμείς αγνοούμε παντελώς την μορφή και τις προθέσεις τους;
Πρόκειται για τον κόσμο των σκιών. Έναν κόσμο άυλο και παράλληλο, όπου κατοικεί η γριά μόρα και ο βραχνάς. Για το μυστήριο αυτό έχουν ερευνήσει πολλοί μελετητές του μεταφυσικού.

Μεταξύ αυτών ήταν ο Γιώργος Μπαλάνος ο οποίος μάλιστα το αναφέρει σαν «έρπουσα σκιά». Υπάρχει ωστόσο μια επιστημονική εξήγηση του φαινομένου ή πρόκειται για ένα μεταφυσικό (μετά-την φύση) γεγονός; Τι λένε στις προσωπικές τους μαρτυρίες άτομα που έζησαν τον εφιάλτη της «σκιάς» / της «μόρας» και πως το αντιμετώπισαν;

Ο Τζόναθαν Μπράιτ, έχει ερευνήσει διεξοδικά το θέμα της Μόρας. Μιλώντας,αποκαλύπτει τα στοιχεία των ερευνών του και τα συμπεράσματα στα οποία έχει καταλήξει.

"Ποια είναι η γριά Μόρα;"
"Το φαινόμενο της Μόρας είναι γνωστό από την παράδοση περισσότερο. Είναι κάτι συνηθισμένο και παρατηρείται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η Μόρα είναι το φαινόμενο κατά το οποίο κυρίως όταν ήμαστε ξαπλωμένοι και σε χαλάρωση την ώρα του ύπνου ή σε υπναγωγικά στάδια, νοιώθουμε μια επίθεση από κάτι ξένο να μας πλακώνει, να μην μας επιτρέπει να αναπνεύσουμε και συχνά αυτό συνοδεύεται από οπτασίες από μορφές σκοτεινές, σκιώδεις. Αυτό είναι που έχει μείνει και στην παράδοση να λέμε σαν Μόρα ή Βραχνά. Είναι το αντίστοιχο του σαξονικού nightmare ενώ η μόρα η βαλκανική είναι το nightmare των άγγλων".

"Ένα πραγματικό φαινόμενο"

"Πραγματικό είναι με την έννοια του οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε εμείς σαν αληθινό, εγώ θα το ονόμαζα πραγματικό. Η διάκριση του πραγματικού με το αληθινό για μένα είναι λεπτή και δεν έχει να κάνει με το αν κάποιος αντιλαμβάνεται κάτι με τον Α ή με τον Β τρόπο, όσο με τα αν υπάρχει κάτι πραγματικά που να προκαλεί ένα ερέθισμα ώστε ο άλλος να το αντιληφθεί με κάποιο τρόπο. Η επιστήμη το εξετάζει και το διερευνά σαν φαινόμενο το οποίο μπορεί να προκαλείται από τον οργανισμό. Η παράδοση πάλι έχει τις δικές τις ερμηνείες -ότι πρόκειται για ένα πλάσμα το οποίο έρχεται και επιτίθεται. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.

Υπάρχουν διάφορες μορφές που παραδοσιακά μπορεί να παίρνει αυτό το φαινόμενο, όπως, η γριά ή ένα μικρό πλάσμα με ένα σκουφί. Τέτοιες καταγραφές έχουνε γίνει από τον Νικόλαο Πολίτη από τις αρχές του 20ου αιώνα, τέλη 19ου αιώνα. Υπάρχουν παραδόσεις και παραδοσιακές ρύσεις που αφορούν αυτό το πράγμα: λένε ότι «με πλάκωσε η Μόρα» ή «έβγαλα το Βραχνά» ".


"Μόρα - μια συμφωνία σιωπής;"

"Εκείνο που περιγράφει ένας άνθρωπος που έχει έρθει σε επαφή με την Μόρα είναι ένα βίωμα του. Συνήθως όμως αποφεύγει να το περιγράψει γιατί φοβάται. Είναι συνήθως κάτι που το καταπνίγει. Δεν είναι πολλές φορές που αυτός που βιώνει κάτι τέτοιο -χωρίς κάποιο έναυσμα- θα βγει να μιλήσει αριστερά και δεξιά. Παρόλα αυτά είναι πάρα πολύς ο κόσμος που το βιώνει. Σε μια στατιστική έρευνα που είχε κάνει ο Χάφορντ πριν από 20 χρόνια, έδειξε ότι τουλάχιστον ένα 15% έχει αντίστοιχα βιώματα έστω και μία φορά στη ζωή του και αυτό είναι το βίωμα που μένει στον άνθρωπο και το οποίο θα περιέγραφε. Το βίωμα είναι αναμφισβήτητο. Δεν είναι ένα παραμυθάκι. Είναι βίωμα".

"Το βίωμα της Μόρας"
"Αυτό που βιώνει κανείς το αντιλαμβάνεται περισσότερο σαν αίσθηση ότι κάτι του επιτίθεται, κάτι τον πλακώνει, κάτι τον δυσκολεύει να αναπνεύσει. Και συχνά αυτό το κάτι το βλέπει κιόλας με πολύ συγκεκριμένες μορφές. Μορφές σκιώδεις που συνήθως θυμίζουν κάποιον σκοτεινό κουκουλοφόρο ή -ανάλογα πως την ερμηνεύει κανείς- σαν γυναικεία μορφή με κουκούλα, μαντίλα ή κάποιος τύπος με καπέλο άλλοτε ημίψηλο άλλοτε σε στυλ καουμπόικο.

Ουσιαστικά τη σιλουέτα βλέπουνε ή και κάποιο πλάσμα που είναι καθισμένο πάνω τους ή τους πιέζει. Είναι μεγάλη συζήτηση το αν αυτό είναι γέννημα του εγκεφάλου τους ή είναι κάτι το οποίο έρχεται πραγματικά πάνω τους εκείνη τη στιγμή. Πιστεύω ότι η αλήθεια είναι κάπου ενδιάμεσα. Η εναλλακτική άποψη των ερευνητών είναι ότι πραγματικά αφορά κάποια άλλα πλάσματα τα οποία μπορεί να είναι οντότητες από κάποιες άλλες διαστάσεις, μπορεί να είναι κάποια δαιμονικά πλάσματα.

Από την άλλη πλευρά η άποψη της ψυχιατρικής, ψυχολογίας κάνει λόγο για παραίσθηση ουσιαστικά που προκαλείται για τον Α ή Β λόγο από κάποιον μηχανισμό στον άνθρωπο. Ωστόσο η δική μου έρευνα έχει δείξει ότι υπάρχει ένα ερέθισμα εξωτερικό το οποίο επικοινωνεί και εσωτερικά με τον άνθρωπο και η μορφή που βλέπουμε δεν έχει τόση μεγάλη σημασία. Είναι απλά ένα μέσο που επικοινωνούμε με το περιβάλλον, και έτσι το αντιλαμβανόμαστε".

" Οι άνθρωποι δεν κοιμούνται όταν βλέπουν την Μόρα"
"Οι περισσότερες μαρτυρίες λένε ότι η Μόρα εμφανίζεται όταν οι άνθρωποι είναι ξαπλωμένοι στο κρεβάτι τους σε απόλυτο σκοτάδι. Υπάρχουν και μαρτυρίες για ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά τα στάδια. Βλέπουν αντίστοιχες μορφές σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες.

Κατά κανόνα, σύμφωνα με τις περισσότερες μαρτυρίες συμβαίνει την ώρα που είναι προς τα στάδια πριν και μετά από τον βαθύτερο ύπνο δηλαδή σε υπναγωγικό στάδιο το οποίο είναι ένα λεπτό χρονικό σημείο γιατί την ίδια στιγμή υπάρχει και η ζυγαριά μεταξύ συνειδητού και ασυνειδήτου που αρχίζει και μετακινείται από τη μία και την άλλη μεριά. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι μια στιγμή που μπορεί να ανοίξει μία πύλη μέσα από την οποία μπορείς να επικοινωνήσεις με κάποιον άλλο χωροχρόνο, ή μια άλλη διάσταση".

Ετικέτες