Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Τρομακτική Ιστορία: Ένα παράξενο Πείραμα

Δεν είναι ιστορία ακριβώς αλλά ένα είδος πειράματος που έκανα μαζί με δύο φίλους μου πριν από 10 περίπου χρόνια. Μας λέγανε ότι στα νεκροταφεία υπάρχουν ήχοι που εμείς δεν μπορούμε να τους αντιληφθούμε και πως αν θέλουμε να τους ακούσουμε πρέπει να πάμε ένα βράδυ με ένα κασετόφωνο και στην είσοδο του μικροφώνου να συνδέσουμε ένα διπολικό κλειστό μικρόφωνο (αν το λέω καλά, δηλαδή με ενωμένο το L και το R μεταξύ τους για να μην λαμβάνει κανέναν ήχο).

Το κάναμε και το αποτέλεσμα ήταν τρομακτικό, ακούγαμε διάφορους ήχους που με το αυτί μας δεν ακούγαμε, περπατήματα, φωνές και το ποιο τρελό κάποιος σαν να φωνάζει τον Κώστα (τον ένα από τους δύο φίλους μου). Δυστυχώς ο Κώστας μετά από μια εβδομάδα πέθανε σε ατύχημα έξω από το νεκροταφείο. Ο άλλος φίλος μου που τόλμησε μετά από καιρό να επαναλάβει το ίδιο πράγμα λέει πως ακούει τον Κώστα να κλαίει. Εγώ πάντως έχω χεστεί πάνω μου και ούτε απέξω δεν περνάω.

Ετικέτες ,

Ιστορίες από τον Στρατό: Το Χιτώνιο

Οκ η Ιστορία αυτή είναι μια παραλλαγή του γνωστού πλέων στόρι με την κοπέλα και το μπουφάν.

Στον Όλυμπο μια βροχερή νύχτα ένας στρατιώτης στην σκοπιά μέσα στο δάσος περίμενε να τον αλλάξουν. Η αλλαγή αργούσε και εκείνος αποφάσισε να κάνει μια βόλτα κάποια στιγμή. Είδε ένα κοριτσάκι το πλησίασε και το ρώτησε τι κάνει εκεί και πως το λένε και εκείνο του είπε μόνο πως κρυώνει. Ο στρατιώτης έβγαλε το χιτώνιο του και τύλιξε το κοριτσάκι να ζεσταθεί.

Όταν γύρισε πλάτη να δει που τον φωνάζανε για να τον αλλάξουν και πήγε να κοιτάξει το κοριτσάκι εκείνο είχε εξαφανιστεί… Μετά από 2 βδομάδες που γύρισε στο στρατόπεδο μια γυναίκα τον επισκέφτηκε και του έδωσε το χιτώνιο του (τα χιτώνια γράφουν το όνομα κάθε στρατιώτη). Την ρώτησε που το βρήκε και εκείνη του απάντησε πως το βρήκε πάνω στον τάφο της κόρης της που πέθανε 11 χρόνον…

Ετικέτες ,

Γερμανικό Βασανιστήριο "Το Πάτημα της Αράχνης"

Γερμανοί στρατιωτικοί κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου είχαν σκεφτεί και χρησιμοποιούσαν το παρακάτω βασανιστήριο σε αιχμαλώτους τους, ανεξαρτήτου Εθνικότητος και φύλου.

Με προσοχή ώστε να μην πεθάνουν οι αιχμάλωτοι, τους αφαιρούσαν το ένα μάτι και μετά έβαζαν μέσα στην άδεια κόχη μια ή και περισσότερες αράχνες και κατόπιν έραβαν το άνοιγμα έτσι ώστε τα έντομα να μην μπορούν να ξεφύγουν. Το αποτέλεσμα ήταν τα έντομα να ψάχνουν απεγνωσμένα έξοδο και περπατούσαν ασταμάτητα πάνω στις εκατομμύρια νευρικές απολήξεις που έχει το ανθρώπινο μάτι μέχρι που οι άνθρωποι πέθαιναν από τους νευρικούς πόνους!!!!!

Ετικέτες ,

Ιστορίες από τον Στρατό:Κάποια πράγματα μπορεί να μην είναι όπως Φαίνονται

Πολλές φόρες και τα φανταρία πρέπει κάπως να περνούν την ώρα τους.

Όμως αν είχα ακούσει και ακούσει ιστορίες που μερικές φόρες ιδιαίτερα ξέφρενες,στο τελευταίο στρατόπεδο που με είχαν στείλει (λίγο πριν από την απόλυση) και συγκεκριμένα ένα φυλάκιο του υλικού πόλεμου. φουλαρισμένο στις αποθήκες, υπήρχε η φήμη ενός φαντάρου που τον σκότωσαν κάποιοι αλλοδαποί που είχαν περάσει τα σύνορα!

Μιας και το στρατόπεδο ήταν Κομοτηνή πολύ κοντά στα σύνορα..

Ένα βράδυ είχε γίνει της κακομοίρας και αρχίσαμε να τρέχουμε πανικόβλητοι γιατί ήρθε ένας φαντάρος σε κατάσταση αμόκ λέγοντας μας ότι είχε δει το φάντασμα του νεκρού φαντάρου στη σκοπιά του..

Φυσικά εγώ σαν Διαβιβαστής που ήμουν στο σπιτάκι που κοιμόμουν ήταν σε ένα υπερυψωμένο λόφο οπού και είδα έναν φαντάρο σε απόσταση 50 μέτρων περίπου από έμενα να φεύγει και να κατεβαίνει από ένα δρομάκι!

Του είπα να σταματήσει άλλα τίποτα συνέχισε μέχρι που χάθηκε από τα μάτια μου.. Την επόμενη μέρα αφού όλα είχαν ηρεμήσει τους είπα ότι είχα δει και εγώ έναν φαντάρο να περνάει από το δικό μου μέρος άλλα κάνεις δεν ήξερε κάτι μιας και εκείνο το βράδυ δεν είχε ούτε περίπολο άλλα ούτε είχε γίνει καμιά αλλαγή από κάποιον σκοπό!

Ίσως καποια πράγματα να μην είναι όπως φαίνονται, και να είναι...κάνεις δεν ξέρει..

Ετικέτες ,

Ιστορίες από τον Στρατό: Το Πνεύμα του Φαντάρου

Λοιπόν στοιχειωμένα η όχι θα σας καταθέσω την εμπειρία μου και βγάλτε τα συμπεράσματα σας. Είμαι λοιπόν σε ένα φυλάκιο και πάω στην σκοπιά. Αλλάζω τον προηγούμενο και κάθομαι ήταν Μάιος και είχε κάλο καιρό.

Κάθομαι λοιπόν στην σκοπιά και περιμένω να περάσει το 2ορο. Πάντα στην συγκεκριμένη σκοπιά είχαμε παρέα ένα σκύλο. Κάποια στιγμή λοιπόν βλέπω τον σκύλο να σηκώνεται να αγριεύει και να γαβγίζει προς μια κατεύθυνση (έφοδος σκέφτομαι λοιπόν και βγαίνω έξω) δεν βλέπω τίποτα το Μ......ο λέω και ξαναμπαίνω μέσα. Φεύγει λοιπόν ο σκύλος τρέχοντας και γαβγίζοντας ξαναβγαίνω λοιπόν να κοιτάξω τι έχει δει...πάλι τίποτα (είχαμε 2 προβολείς εκεί που "συμπτωματικά" τους είχα "φτιάξει" εγώ την προηγούμενη) σβήνουν λοιπόν και οι δυο και αρχίζει να τρέμει όλο το φυλάκιο της σκοπιάς το οποίο ήταν από μπετό. Ακούω μια στριγκλιά διπλά στο αυτί μου και όση ώρα ψάχνομαι για να καταλάβω τι γίνεται βλέπω έναν φαντάρο περίπου 30 μετρά από την σκοπιά να με κοιτάζει... (όλα είχαν σταματήσει τα φώτα είχαν ανάψει) πάω λοιπόν να γυρίσω τον προβολέα να δω ποιος είναι μέχρι να κάνω μια απόσταση 2 μετρά ο τύπος είχε εξαφανιστεί......

Τηλέφωνο στον άλλο σκοπό που ήταν απέναντι μου (περίπου 500m απόσταση) και τον ρωτάω εάν ένοιωσε κάποιον σεισμό μου απάντησε ότι δεν κατάλαβε τίποτα τον ρώτησα εάν είδε καμιά έφοδο άλλα πάλι μου απάντησε ότι δεν είδε τίποτα.... τέλος πάντων μετά από λίγο καιρό έμαθα ότι ένα παλικάρι είχε σκοτωθεί στην συγκεκριμένη σκοπιά πριν κάνα 2 χρονιά..

Ετικέτες , ,

Ιστορίες από τον Στρατό: Μια Γυναίκεια Παρουσία από τον Ουρανό

Ένας φίλος μου μου είχε πει μια ιστορία για ένα στρατόπεδο κάπου στη Β.Ελλάδα άλλα δε θυμάμαι ακριβώς αυτή τι στιγμή. Λοιπόν....καθώς ο πατέρας του φίλου μου ετοιμαζόταν πάει στη σκοπιά και να αλλάξει το νούμερο του άλλου φαντάρου ακούει μια κραυγή και βλέπει το φαντάρο έντρομο να λέει ότι είδε ένα άσπρο πέπλο να κατεβαίνει από τον ουρανό και να μεταμορφώνετε σε μια γυναικά τη στιγμή που ακουμπάει το έδαφος!!!

Μέτα από μέρες ο πατέρας του φίλου μου γίνετε μάρτυρας του ίδιου φαινόμενου και χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του θυμήθηκε τι του είχε πει η γιαγιά του "όταν δεις κάποιο φάντασμα άναψε αμέσως μια φωτιά έστω και μικρή και θα φύγει". Έτσι κι έκανε, άναψε τον αναπτήρα του και το φάντασμα εξαφανίστηκε.

Το εκπληκτικό με την ιστορία είναι ότι ο φαντάρος που είδε το φάντασμα και τρόμαξε τόσο είναι ο πατέρας μιας φίλης μου που μου διηγήθηκε την ίδια ιστορία άλλα από την μεριά του δικού της πάτερα!!!

Ετικέτες ,

Ιστορίες από τον Στρατό: Μια Παράξενη Έφοδος

Το Μάρτη του 1987 κατά την Ελληνοτουρκική κρίση, φύλαγα σκοπιά στο φυλάκιο που υπηρετούσα. (Όχι στη κεντρική πύλη, αλλά σε μια άλλη σκοπιά, που σε "καιρό ειρήνης" ήταν αφύλαχτη)

Κατά τις 03:00 διακρίνω πίσω μου καμιά 60αρια μετρά (σε σκοτεινό τομέα) μια σκιά που προχωρούσε προς τα μένα. Ούτε στοιχειά φοβήθηκα, ούτε ότι οι Τούρκοι φθάσανε στη Κρήτη. Κανείς καραβανάς λέω θάναι και θέλει να μου κάνει έφοδο στα μουλωχτά. Αφήνω και πλησιάζει λίγο ακόμα, ρίχνω μια φωνή, άλλα τίποτα. Οπότε αρχίζω τις γνωστές μ@λ@κίες: Αλτ τις ει; κλπ κλπ κλπ.

Τίποτα. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Α! ξέχασα να πω ότι είχα μαζί μου και ένα σκύλο (δικό μου), ο οποίος .... σφύριζε αδιάφορα, γεγονός που ενίσχυε τις υποψίες μου ότι ο εφοδεύων ήτανε άτομο μέσα από το φυλάκιο, αλλιώς θα είχε χαλάσει το κόσμο από το γαύγισμα.

Στο μεταξύ η σκιά συνέχιζε και πλησίαζε αργά-αργά. Λέω παρατράβηξε το αστείο, οπότε οπλίζω και λέω θα ρίξω μια ριπή στόν αέρα οπότε θα χεστεί ο κόπανος.

Ρε ο θεός με φώτισε και δεν έκανα τι μαλακία της ζωής μου. Θα είχα γίνει ρεζίλι των σκυλιών(και του δικού μου). Τελευταία στιγμή πήρα μια πέτρα και την έριξα προς το μέρος της σκιάς, η οποία επιτέλους αντέδρασε.
Γκα Γκα Γκα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ένας γαιδουράκος είχε σπάσει το σχοινί που τον έδενε το αφεντικοί του, και είχε βγει για βραδινή τσάρκα...

Ετικέτες

Ιστορίες από τον Στρατό: Η στοιχειωμένη σκοπιά της Ρόδου

Μιας και πλέων ανήκω στον Ελληνικό στρατό για τους επόμενους 6 μήνες περίπου που μου απομένουν αποφάσισα να αρχίσω αυτό το νέο κεφαλαίο με περίεργες αν όχι τρομακτικές ιστορίες από των στρατό. Αυτή είναι η πρώτη που βρήκα. Ελπίζω να σας αρέσουν όσο και σε μένα. Ακόμα αν γνωρίζετε παραπάνω στοιχεία ή άλλες τέτοιες ιστορίες ή προσωπικές εμπειρίες για καποια από αυτές θα ήθελα να της μοιραστείτε μαζί μας!

Στην διάρκεια της θητείας μου βρέθηκα για εκπαίδευση σε αντιαρματικά όπλα στο μεγαλύτερο στρατόπεδο της Ρόδου, το οποίο φέρεται να έχει τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών. Κατά τη διάρκεια παραμονής μου στο στρατόπεδο πολλοί στρατιώτες εξέφραζαν παράπονα στους ανώτερους τους για τα τηλεφωνά στις σκοπιές που είχαν τρελαθεί για τα φωτά που άναβαν και έσβηναν όποτε ήθελαν για εφοδεύοντες που όπως προέκυπτε αργότερα απ τα βιβλία εφόδων δεν υπήρχαν κ.α. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση ενός στρατιώτη που ήρθε τρέχοντας κατατρομαγμένος απ την σκοπιά ανεφερωντας οτι εμφανίστηκε απ το πουθενά ένα φάντασμα στρατιώτη λέγοντας του ότι περίμενε να τον αλλάξουν δέκα χρονιά. Με εντολή της διοίκησης διατάχθηκε η παύση λειτουργίας της εν λόγω σκοπιάς λόγο των πολλαπλών περίεργων κρουσμάτων.

Ετικέτες ,