Το Μάρτη του 1987 κατά την Ελληνοτουρκική κρίση, φύλαγα σκοπιά στο φυλάκιο που υπηρετούσα. (Όχι στη κεντρική πύλη, αλλά σε μια άλλη σκοπιά, που σε "καιρό ειρήνης" ήταν αφύλαχτη)Κατά τις 03:00 διακρίνω πίσω μου καμιά 60αρια μετρά (σε σκοτεινό τομέα) μια σκιά που προχωρούσε προς τα μένα. Ούτε στοιχειά φοβήθηκα, ούτε ότι οι Τούρκοι φθάσανε στη Κρήτη. Κανείς καραβανάς λέω θάναι και θέλει να μου κάνει έφοδο στα μουλωχτά. Αφήνω και πλησιάζει λίγο ακόμα, ρίχνω μια φωνή, άλλα τίποτα. Οπότε αρχίζω τις γνωστές μ@λ@κίες: Αλτ τις ει; κλπ κλπ κλπ.
Τίποτα. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Α! ξέχασα να πω ότι είχα μαζί μου και ένα σκύλο (δικό μου), ο οποίος .... σφύριζε αδιάφορα, γεγονός που ενίσχυε τις υποψίες μου ότι ο εφοδεύων ήτανε άτομο μέσα από το φυλάκιο, αλλιώς θα είχε χαλάσει το κόσμο από το γαύγισμα.
Στο μεταξύ η σκιά συνέχιζε και πλησίαζε αργά-αργά. Λέω παρατράβηξε το αστείο, οπότε οπλίζω και λέω θα ρίξω μια ριπή στόν αέρα οπότε θα χεστεί ο κόπανος.
Ρε ο θεός με φώτισε και δεν έκανα τι μαλακία της ζωής μου. Θα είχα γίνει ρεζίλι των σκυλιών(και του δικού μου). Τελευταία στιγμή πήρα μια πέτρα και την έριξα προς το μέρος της σκιάς, η οποία επιτέλους αντέδρασε.
Γκα Γκα Γκα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ένας γαιδουράκος είχε σπάσει το σχοινί που τον έδενε το αφεντικοί του, και είχε βγει για βραδινή τσάρκα...
Εμ οκ... 😒
ΑπάντησηΔιαγραφή