Η Lynn είναι πολύ ευγενική, έξυπνη και προσεκτική. Πάντα ήταν το άτομο που δεν ανεχόταν ανοησίες. Το να είναι παιδική ή να προσπαθεί να με τρομάξει δεν είναι κάτι που θα έκανε κανονικά.
Δεν της αρέσει καν να βλέπει ταινίες τρόμου. Όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε, συμφώνησε να δει μαζί μου τη "Λάμψη" επειδή ήξερε πόσο μου άρεσαν οι ταινίες τρόμου. Τρομοκρατήθηκε τόσο που δεν άντεξε να δει ούτε τη μισή ταινία πριν αναγκαστούμε να την κλείσουμε. Δεν της αρέσει τίποτα τρομακτικό και ποτέ δεν ήταν της πλάκας. Δεν είναι το φλιτζάνι τσάι της. Και αυτό είναι εντάξει. Αλλά αυτό ήταν το περίεργο με όλη αυτή την κατάσταση. Ήταν τόσο ανόμοιο με εκείνη.
Πρέπει επίσης να προσθέσω ότι ποτέ δεν είχε προβλήματα ψυχικής υγείας και όσο ξέρω δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στην οικογένειά της. Ξέρω ότι κάποιοι μπορούν να κρύψουν τα προβλήματα ψυχικής υγείας τους, αλλά στα έξι χρόνια που είμαστε μαζί νομίζω ότι θα είχα δει κάποιο σημάδι.
Δύο μήνες πριν, ήμουν στην κουζίνα φτιάχνοντας καφέ πριν τη δουλειά. Καθυστερούσα λίγο εκείνο το πρωί και ήξερα ότι δεν θα προλάβω να πάω στο Dunkin Donuts για την κανονική μου πρωινή δόση καφέ.
Έπινα μια γουλιά από τον καφέ μου καθώς περπατούσα βιαστικά στον διάδρομο προς την μπροστινή πόρτα, όταν ξαφνικά παρατήρησα τη Lynn να με κοιτάζει κρυφά από τη γωνία μπροστά μου. Μπορούσα να δω μόνο τα μάτια της και μια τούφα από τα μακριά σκούρα μαλλιά της που κρεμόταν στον τοίχο. Το υπόλοιπο σώμα της ήταν κρυμμένο πίσω από τη γωνία. Σχεδόν έριξα τον καφέ μου όταν την είδα. Όμως, έκαψα τα χείλη μου.
"Χριστέ μου, Lynn." είπα, σκουπίζοντας μερικές σταγόνες καφέ από τα παντελόνια μου. "Με τρόμαξες."
Εκείνη εξαφανίστηκε αμέσως από το οπτικό μου πεδίο σαν μικρό παιδί που πιάστηκε στα πράσα. Άκουσα να τρέχει προς το σαλόνι, και όταν έφτασα στην μπροστινή πόρτα, είχε ήδη εξαφανιστεί.
Ήταν πραγματικά περίεργο και τόσο ανόμοιο με εκείνη, όπως είπα, αλλά βρήκα επίσης λίγο αστείο το γεγονός ότι ήταν πιο παιχνιδιάρα και λιγότερο σοβαρή. Φώναξα ότι την αγαπούσα και την αποκάλεσα περίεργη. Όταν έκλεισα την πόρτα πίσω μου, την άκουσα να γελάει.
Η συμπεριφορά της ήταν λίγο παράξενη, αλλά σίγουρα δεν ήταν κάτι για το οποίο θα έπρεπε να καλέσω έναν ιερέα. Το ξέχασα μέχρι το μεσημέρι και όταν γύρισα σπίτι, ήταν η κανονική της εαυτή. Δεν το ανέφερα και ούτε εκείνη το έφερε στη συζήτηση, και η ζωή συνέχισε κανονικά.
Το επόμενο περιστατικό συνέβη τρεις μέρες αργότερα. Ήταν περίπου 2 το πρωί και είχα ξυπνήσει για να πιω κάτι. Στεκόμουν στο νησί της κουζίνας, με μια κανάτα πορτοκαλάδας στο χέρι, όταν ένιωσα μια έντονη αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθούσε.
Για κάποιο λόγο κοίταξα κάτω στο πάτωμα και είδα το χαμογελαστό πρόσωπο της γυναίκας μου να με κοιτάζει. Με παρακολουθούσε από την άλλη πλευρά του νησιού, κοιτάζοντας με μεγάλα, ανοιχτά μάτια και χαμογελώντας. Χαμογελούσε σαν τη Γάτα του Cheshire.
Έβαλα μια κραυγή, το παραδέχομαι. Όχι από ενόχληση αλλά από φόβο. Για κάποιο λόγο εκείνη τη στιγμή τρομοκρατήθηκα.
Με την κραυγή μου, η Lynn απομακρύνθηκε γρήγορα από το οπτικό μου πεδίο, τα χέρια και τα πόδια της χτυπούσαν στο πάτωμα της κουζίνας καθώς έφευγε στα τέσσερα. Δεν την ακολούθησα, ούτε της φώναξα. Απλώς έμεινα εκεί παγωμένος από το σοκ, αναρωτώμενος τι στο καλό την είχε πιάσει και έκανε αυτό.
Χρειάστηκε περισσότερη ώρα από όση θα ήθελα να παραδεχτώ για να ξαναγυρίσω επάνω, αλλά τελικά το έκανα. Όταν έφτασα στην κρεβατοκάμαρά μας, η Lynn ήταν ξαπλωμένη στο πλάι, κοιμισμένη. Ή τουλάχιστον προσποιούνταν ότι κοιμάται. Στεκόμουν εκεί για αρκετή ώρα, παρακολουθώντας την αναπνοή της για να βεβαιωθώ ότι πραγματικά κοιμάται.
Ένιωθα ότι μπορεί να πεταχτεί τη στιγμή που θα μπω στο κρεβάτι. Αλλά δεν το έκανε. Μπήκα στο κρεβάτι και δεν κουνήθηκε καν. Η αναπνοή της ήταν απαλή και βαθιά και άρχισα να αναρωτιέμαι αν είχα ονειρευτεί όλο αυτό το περιστατικό.
Το επόμενο πρωί περίμενα να έρθει για καφέ και αφού της έδωσα μια κούπα και τη φίλησα στο μάγουλο, αποφάσισα να τη ρωτήσω για αυτό.
"Τι ήταν αυτό χθες το βράδυ;" ρώτησα, κρατώντας τον τόνο μου ελαφρύ ώστε να μην την προσβάλω ή την ντροπιάσω.
Σουφρώθηκε πάνω από την κούπα της καφέ, κουνώντας το κεφάλι της σαν να μην είχε ιδέα για τι μιλούσα.
"Με ξανακοίταζες πάλι. Από εκεί." είπα, δείχνοντας το σημείο στο πάτωμα δίπλα στο νησί της κουζίνας.
Ακολούθησε το βλέμμα μου και όταν με κοίταξε πίσω έσκασε στα γέλια. Γέλασε τόσο πολύ που δεν μπορούσα παρά να συμμετάσχω και εγώ.
"Με τρομάζεις καμιά φορά, ξέρεις;" είπα. Γέλασε και άφησε την κούπα της στον πάγκο και τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου.
"Με τρομάζεις όλη την ώρα. Οπότε νομίζω ότι είμαστε ίσα." αστειεύτηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου