Τρομακτική Ιστορία: Η γυναίκα μου με παρακολουθεί κρυφά από τις γωνίες (μέρος 5)

"Μαριάν, δεν είναι αστείο. Ειλικρινά ανησυχώ για την ψυχική υγεία της Lynn. Η συμπεριφορά της είναι πολύ ασταθής τελευταία. Είμαι πολύ ανήσυχος για αυτήν και σκέφτηκα ότι ως μητέρα της θα έπρεπε να είσαι κι εσύ." είπα, η απογοήτευσή μου φανερή στη φωνή μου.

"Αν πραγματικά ανησυχείς, τότε προτείνω να εμπλέξεις τους επαγγελματίες υγείας. Δεν ξέρω τι περιμένεις από εμένα." είπε, ξέσπασε. Μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν δευτερόλεπτα πριν κλείσει το τηλέφωνο και για κάποιο λόγο ήμουν απελπισμένος να μην την αφήσω να το κάνει. Είχα την αίσθηση ότι γνώριζε πολλά περισσότερα από όσα έλεγε.

"Σε παρακαλώ. Αν όχι για εμένα, κάν' το για τη Lynn." προσπάθησα.

Άκουσα έναν αμυδρό, τρέμουλο αναστεναγμό, σαν να προσπαθούσε να κρατήσει την ατσαλένια περσόνα της, αλλά να αποτύγχανε.

"Μαριάν; Τι συμβαί - " άρχισα.

"Benjamin, δεν ξέρω τι να σου πω. Η μόνη μου συμβουλή θα ήταν να ζητήσεις επαγγελματική βοήθεια. Μην καλέσεις εδώ ξανά. Αντίο." προσπάθησα να της φωνάξω, αλλά είχε κλείσει.

Προσπάθησα να καταλάβω την κλήση και την άρνησή της να με βοηθήσει. Ακόμα και αν δεν της άρεσα, γιατί να μην ήθελε να βοηθήσει την ίδια της την κόρη; Δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό. Προσπάθησα να επαναλάβω τη συνομιλία, απελπισμένος να βρω κάτι που μου ξέφυγε.

Μετά από λίγο, σχεδόν τα παράτησα, μέχρι που θυμήθηκα τα τελευταία της λόγια προς εμένα. "Ζήτησε επαγγελματική βοήθεια," είχε πει αυτές τις λέξεις με λίγη επείγουσα ανάγκη. Μπορεί να έπιανα καλαμάκια, αλλά όχι, ήμουν σίγουρος ότι η φωνή της είχε αλλάξει ελαφρώς όταν τις είπε. Σαν να ήταν πολύ σημαντικές.

Περίμενα τον Chris να γυρίσει σπίτι και μετά από μια πολύ μακρά και εξαντλητική συζήτηση με εκείνον και τη Rebecca, τους έπεισα ότι η Lynn χρειαζόταν πραγματικά ψυχιατρική βοήθεια. Δεν τους είπα τα πάντα. Δεν ήμουν έτοιμος να το κάνω ακόμα, αλλά τους είπα για την τελευταία μας συνάντηση. Πώς είχε κρυφτεί στο μπάνιο, κοιτάζοντας με από την ντουλάπα.

Ήταν προφανώς σοκαρισμένοι, αλλά ευτυχώς με πίστεψαν. Και εκείνοι ήθελαν απλώς να τη βοηθήσουν. Ακόμα δεν πίστευαν ότι ήταν τόσο σοβαρό. Παράξενο, ίσως, αλλά όχι επικίνδυνο. Συνέχισαν να λένε ότι η Lynn πρέπει να έπαιζε κάποιο περίεργο αστείο. "Ίσως για το YouTube;" πρότεινε η Rebecca, αν και χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό.

Ο Chris δεν πίστευε ότι έπρεπε να εμπλέξουμε την αστυνομία ακόμη. Αντ' αυτού προσφέρθηκε να έρθει μαζί μου, και το αποδέχτηκα ευχαρίστως. Επέμενε ότι η ήρεμη συζήτηση μαζί της, προσπαθώντας να την πείσουμε να πάει οικειοθελώς, ήταν η καλύτερη επιλογή. Συμφώνησα να το κάνουμε με τον τρόπο του. Τουλάχιστον δεν θα έμπαινα μόνος μου στο σπίτι.

Οδηγήσαμε το πρωί, αμέσως μετά το πρωινό. Δεν υπήρχε περίπτωση να πάω τη νύχτα. Όταν μπήκαμε στην αυλή, το στομάχι μου άρχισε να κάνει τούμπες. Το αυτοκίνητό της δεν ήταν εκεί, αλλά ακόμα δεν χαλάρωσα.

Η μπροστινή πόρτα ήταν ανοιχτή, και για μια στιγμή νόμιζα ότι θα βλέπαμε τα μάτια της να μας κοιτάζουν μέσα από το κενό. Τρεμούσα και άρχιζα να ιδρώνω. Ο Chris όμως ήταν καλά. Περίμενε να ανοίξω την πόρτα, με τα χέρια του στις τσέπες σαν να έκανε μια βόλτα στο πάρκο. Ζήλευα την άγνοιά του.

Άνοιξα την πόρτα και αμέσως με χτύπησε η μυρωδιά της σήψης. Ο Chris την μύρισε και αυτός, και μπήκε στο σπίτι πίσω μου με τη μύτη του ζαρωμένη.

"Τι χρησιμοποιείτε για να καθαρίζετε τα πατώματα εδώ, σκατά;" μουρμούρισε ο Chris.

"Σκάσε." είπα, με τα μάτια μου να περιφέρονται αναζητώντας σημάδια της Lynn.

Το σπίτι ήταν θανάσιμα ήσυχο και σκοτεινό παρά το γεγονός ότι ήταν 10 το πρωί. Όλες οι κουρτίνες ήταν κλειστές, αρνούμενες να επιτρέψουν οποιοδήποτε φως να εισέλθει. Αν δεν είχα φύγει από εκεί μόλις δύο ημέρες πριν, θα νόμιζα ότι το σπίτι ήταν εγκαταλελειμμένο.

Περάσαμε από κάθε δωμάτιο, ελέγχοντας προσεκτικά οποιοδήποτε σημείο όπου θα μπορούσε να κρυφτεί, περιστασιακά φωνάζοντας το όνομά της.

"Γιατί στο διάολο κοιτάς κάτω από τον καναπέ;" ρώτησε τελικά ο Chris. "Δεν ψάχνουμε τη γυναίκα σου;" Με κοίταξε σαν να ήμουν ηλίθιος.

"Ας πάμε απλά επάνω." ψιθύρισα. Έγνεψε το κεφάλι του αλλά με ακολούθησε επάνω για να ελέγξουμε το μπάνιο και το εφεδρικό δωμάτιο. Στον δρόμο προς τα πάνω τα παπούτσια μου τρίβονταν σε κομμάτια γυαλιού που φαίνονταν να είναι διασκορπισμένα σε μερικά από τα σκαλιά.

Παρατήρησα ότι ένα από τα πορτραίτα του γάμου μας, που κρεμόταν στον τοίχο κατά μήκος της σκάλας, είχε σπάσει. Το πλαίσιο κρέμονταν στραβά, όλο το γυαλί είχε αφαιρεθεί. Κοίταξα την εικόνα, ένας κόμπος σχηματίστηκε στον λαιμό μου. Είχαμε τραβήξει τη φωτογραφία μόλις βγήκαμε από την εκκλησία, μετά την ανταλλαγή των όρκων μας. Φαινόταν τόσο όμορφη με το λευκό της φόρεμα. Κοίταξα το όμορφο πρόσωπο της Lynn. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι το πρόσωπό της θα ήταν πηγή τρόμου για εμένα.

Ανεβήκαμε τα υπόλοιπα σκαλιά και ελέγξαμε το εφεδρικό δωμάτιο, αλλά φαινόταν εντελώς αχρησιμοποίητο.

Δίστασα να μπω στο μπάνιο, ο φόβος από εκείνη τη νύχτα επέστρεψε αμέσως. Ο Chris το παρατήρησε και προσφέρθηκε να μπει μόνος του, αλλά δεν μπορούσα να τον αφήσω να το κάνει. Έτσι μπήκαμε μαζί, ελέγχοντας την ντουλάπα και την ντουζιέρα. Το μπάνιο φαινόταν σαν να μην είχε αγγιχτεί από τη νύχτα που έφυγα.

"Δεν νομίζω ότι είναι εδώ, Ben. Γιατί δεν μαζεύεις μερικά ρούχα και θα προσπαθήσουμε να έρθουμε ξανά αύριο ή κάτι τέτοιο." είπε ο Chris. Έγνεψα το κεφάλι μου και μπήκα στο υπνοδωμάτιό μας και έβαλα μερικά ρούχα σε μια τσάντα. Όταν κοίταξα μέσα στην ντουλάπα μας, ανακάλυψα την πηγή της μυρωδιάς και άρχισα να πνίγομαι.

Ο Chris έριξε μια ματιά και έχασε όλο το χρώμα από το πρόσωπό του. Έπρεπε να πάει να σταθεί δίπλα στις σκάλες για να ξεφύγει από την εικόνα και την μυρωδιά.

Κοίταξα κάτω σοκαρισμένος με το τι υπήρχε μέσα στην ντουλάπα του υπνοδωματίου μου. Βυθισμένα στο χαλί, υπήρχαν τουλάχιστον δώδεκα μάτια, όλα προσεκτικά τοποθετημένα σε ζευγάρια. Κάποια ήταν τόσο μεγάλα όσο ένα νόμισμα των 25 σεντς, ενώ άλλα ήταν τόσο μικρά όσο μια μπίλια. Κοίταξα τα μάτια που είχε συλλέξει από μικρά ζώα και αναρωτήθηκα πώς τα είχε αποκτήσει, και ανατρίχιασα στη σκέψη.

(Μέρος 4) | (Μέρος 6)