Τρομακτική Ιστορία: Η γυναίκα μου με παρακολουθεί κρυφά από τις γωνίες (μέρος 3)

Δεν μπήκα στον κόπο να ουρλιάξω, αν και ήμουν φοβισμένος, ο θυμός υπερίσχυσε κάθε φόβο που ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Πήδηξα από τον καναπέ και χτύπησα την παλάμη μου στο γυαλί.

"Lynn! Είσαι τρελή; Τι στο διάολο συμβαίνει με εσένα; Απλά πήγαινε σπίτι!" φώναξα. "Τώρα!"

Εκείνη δεν κινήθηκε, και η φρικτή της έκφραση δεν άλλαξε. Αν μη τι άλλο, το χαμόγελό της μεγάλωσε, σαν να μην είχε ποτέ νιώσει πιο ευτυχισμένη.

Μπορούσα να ακούσω τον Chris και τη γυναίκα του να κινούνται επάνω. Σαν να μπορούσε να τους ακούσει από τη θέση της έξω, το κεφάλι της Lynn στράφηκε ελαφρώς προς την κατεύθυνσή τους και άρχισε να κλείνει αργά το στόμα της.

Ο Chris φώναξε το όνομά μου από πάνω, εμφανώς ανήσυχος. Γύρισα να τον δω και τη γυναίκα του, τη Rebecca, να κατεβαίνουν βιαστικά τα σκαλιά. Όταν γύρισα πίσω στο παράθυρο, η Lynn είχε εξαφανιστεί. Το μόνο σημάδι ότι ήταν εκεί ήταν οι δύο ραβδώσεις από σάλιο που ακόμα έτρεχαν στο γυαλί.

Προσπάθησα να εξηγήσω στον Chris και τη Rebecca ότι ξύπνησα και είδα τη Lynn να με παρακολουθεί μέσα από το παράθυρό τους. Ήταν σκεπτικοί, ποιος δεν θα ήταν; Ο Chris κι εγώ πήγαμε έξω στο σημείο μπροστά από το παράθυρο, αλλά δεν υπήρχαν ίχνη στο χώμα, μόνο ένα ελαφρύ αποτύπωμα. Πιθανώς ζώο, υποθέτει ο Chris, και δεν διαφώνησα. Αυτός και η Rebecca θεώρησαν ότι ονειρεύτηκα όλο το επεισόδιο, αλλά δεν καταλάβαιναν και ήμουν πολύ κουρασμένος για να τους εξηγήσω.

Πήρα άδεια από τη δουλειά εκείνη την ημέρα και έκλεισα το κινητό μου. Δεν ήθελα να αντιμετωπίσω τη Lynn. Ακόμα και το να της μιλήσω ήταν πολύ για μένα εκείνη τη στιγμή. Πραγματικά άρχισα να πιστεύω ότι κάτι ήταν ανεπανόρθωτα λάθος με αυτήν. Ότι ανεξάρτητα από τις υποσχέσεις που θα έδινε, δεν θα ήμασταν ποτέ πια οι ίδιοι. Η σκέψη αυτή με λυπούσε βαθιά. Έκλαιγα το μεγαλύτερο μέρος του πρωινού. Μέχρι το μεσημέρι σκέφτηκα ότι ήμουν έτοιμος να την αντιμετωπίσω. Να της δώσω μια τελευταία ευκαιρία να εξηγήσει τον εαυτό της. Τουλάχιστον αυτό θα μπορούσα να της δώσω μετά από 6 χρόνια, σκέφτηκα. Άνοιξα το τηλέφωνό μου και είδα τις δεκάδες μηνύματα που είχε στείλει, όλα από μια φαινομενικά ανήσυχη σύζυγο.

"Μπορούμε να μιλήσουμε;"

"Σ' αγαπώ."

"Σε παρακαλώ κάλεσέ με."

"Ανησυχώ πραγματικά."

"Μπορείς να απαντήσεις;"

"Απλά έλα σπίτι."

Και περισσότερα του ίδιου είδους. Όλα τα μηνύματα έλεγαν ότι με αγαπούσε και ότι με ήθελε σπίτι. Πόσο ανησυχούσε….Κανένα όμως δεν αναφερόταν στα τρελά πράγματα που έκανε. Σαν να μην είχε συμπεριφερθεί σαν χαρακτήρας από βιβλίο του Stephen King.

Ακόμα και τα μηνύματά της ήταν διαφορετικά. Κανονικά έγραφε μυθιστορήματα μόνο για να μου πει να πάρω ένα καρβέλι ψωμί! Θα νόμιζες ότι θα είχε περισσότερα να μου πει μετά τις παράξενες αταξίες της.

Ξέρω ότι ίσως φαίνεται παιδαριώδες για κάποιους από εσάς που είστε μακριά από αυτήν την κατάσταση. Αλλά αν βλέπατε πώς η Lynn με κοίταζε, πώς σκαρφάλωνε στα τέσσερα σαν άγριο ζώο, χαμογελώντας μου από την ντουλάπα σαν τρελή…τότε νομίζω ότι θα καταλαβαίνατε ότι η αντίδρασή μου ήταν δικαιολογημένη.

Τελικά έμεινα με τον Chris και τη Rebecca για άλλη μια νύχτα. Δεν ξύπνησα χθες μέχρι μετά το μεσημέρι και ευτυχώς δεν είδα το πρόσωπο της Lynn να με παρακολουθεί από το παράθυρο.

"Δεν θέλω να ανακατευτώ γιατί δεν είναι δουλειά μου. Αλλά είναι αυτός ο καβγάς κάτι που μπορεί να διορθωθεί;" ρώτησε η Rebecca. Μας είχε φτιάξει και στους δύο ένα σάντουιτς για μεσημεριανό και ήξερα ότι ήθελε να ανοίξει το θέμα χωρίς να φαίνεται περίεργη.

"Δεν ξέρω. Απλά….. Είναι σαν να είναι διαφορετικός άνθρωπος." Είπα, επιλέγοντας προσεκτικά τα λόγια μου. Ακόμα δεν ήμουν έτοιμος να μάθουν εκείνη ή ο Chris την πλήρη έκταση της τρέλας που είχα αντιμετωπίσει.

"Οι άνθρωποι αλλάζουν, Ben. Αλλά εξακολουθεί να είναι η ίδια γυναίκα που παντρεύτηκες. Ίσως να χρειαστεί να συζητήσετε τα προβλήματά σας. Ό,τι κι αν συμβαίνει, είμαι σίγουρη ότι μπορεί να διορθωθεί." είπε, πάντα μεσολαβητής.

"Νομίζω ότι πλέον είναι πέρα από αυτό. Δεν νομίζω ότι η συζήτηση θα βοηθήσει. Απλά δεν την εμπιστεύομαι." Είπα. Τα λόγια μου έτσουζαν στην καρδιά μου. Μου έλειπε και αγαπούσα τη γυναίκα μου. Αλλά πώς μπορούσα να ζήσω με κάποιον σαν αυτήν; Το να ζεις σε συνεχή φόβο δεν ακουγόταν πολύ ελκυστικό.

"Η Lynn σε αγαπάει. Πρέπει να είναι απόλυτα συντετριμμένη." είπε.

"Δεν ξέρω γι' αυτό." είπα.

"Λοιπόν, σίγουρα μου φάνηκε έτσι. Δεν την έχω ξαναδεί τόσο αναστατωμένη. Πολύ ανόμοιο με τη Lynn που ξέρω." είπε η Rebecca, κουνώντας το κεφάλι της λυπημένα.

Χρειάστηκε ένα ολόκληρο λεπτό για να καταλάβω πραγματικά τα λόγια της και όταν το έκανα, ένιωσα τον τρόμο να διαπερνά το δέρμα μου.

(Μέρος 2) | (Μέρος 4)