Τρομακτική Ιστορία: Η γυναίκα μου με παρακολουθεί κρυφά από τις γωνίες (μέρος 2)

Ανταλλάξαμε τις ευχές μας και φύγαμε για τη δουλειά. Καθώς οδηγούσα, συνέχισα να σκέφτομαι πόσο ανατριχιαστικό ήταν το γεγονός ότι την είδα να με χαμογελάει πίσω από τον πάγκο της κουζίνας έτσι. Οι ήχοι που έκαναν τα χέρια της στο πάτωμα καθώς έφευγε. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι απλά προσπαθούσε να είναι αστεία. Απλά προσπαθούσε να με ενώσει στην αγάπη μου για όλα τα πράγματα του τρόμου...

Δεν θα αρνηθώ ότι ήμουν τρομοκρατημένος. Φοβόμουν πολύ να ανοίξω την καταραμένη πόρτα και να αντιμετωπίσω τη γυναίκα μου. Περίμενα άλλα 30 λεπτά περίπου, που αισθάνονταν σαν αιωνιότητα όταν είσαι τρομαγμένος. Τελικά αποφάσισα ότι δεν θα περνούσα τη νύχτα κρυμμένος στο μπάνιο, οπότε γονάτισα και κοίταξα κάτω από την πόρτα. Σχεδόν περίμενα να δω το πρόσωπό της να με κοιτάζει πίσω, αλλά ευτυχώς δεν το έκανε. Μπορούσα να δω όλο το διάδρομο μέχρι την κορυφή της σκάλας, αλλά δεν υπήρχε Lynn. Δεν ήξερα αν έπρεπε να νιώσω χαρούμενος γι' αυτό ή όχι. Κοίταξα για λίγα λεπτά, περιμένοντας να δω το κεφάλι της να εμφανίζεται πάνω από την κορυφή της σκάλας, αλλά ποτέ δεν εμφανίστηκε.

Σηκώθηκα, το χέρι μου αιωρούνταν πάνω από την πόρτα και προετοίμασα τον εαυτό μου ψυχολογικά να την ανοίξω. Έστριψα αργά το κλειδί με τρεμάμενα δάχτυλα και ετοιμάστηκα να την τραβήξω όταν άκουσα έναν ήχο που ακόμα μου προκαλεί ναυτία όταν τον σκέφτομαι.

Έναν αναστεναγμό, πιο δυνατό από πριν, αλλά αυτή τη φορά μπορούσα να καταλάβω ακριβώς από πού ερχόταν. Έστριψα το κεφάλι μου προς την πόρτα της ντουλάπας σαν σε αργή κίνηση και κλείδωσα τα μάτια μου με της γυναίκας μου που με κοιτούσε από το μικρό κενό.

Τα μάτια της ήταν ακόμα μεγάλα και το στόμα της κρεμόταν σε ένα από τα πιο αηδιαστικά χαμόγελα που είχα δει ποτέ. Δεν ούρλιαξα καν. Ήμουν πολύ φοβισμένος ακόμα και για αυτό. Τα χέρια της ήταν πιασμένα στο στήθος της, το σώμα της έτρεμε από καθαρή χαρά, σαν να μην μπορούσε να περιέχει τον ενθουσιασμό της. Ένας κοντός, τραχύς αναστεναγμός βγήκε από το λαιμό της, βαθύς και ακατέργαστος, προκαλώντας μου ανατριχίλα σε όλο το σώμα.

Κάπως βρήκα τη δύναμη να ανοίξω την πόρτα του μπάνιου και έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα κάτω τα σκαλιά, αρπάζοντας τα κλειδιά και το τηλέφωνό μου από το τραπέζι στο σαλόνι πριν τρέξω έξω προς το αυτοκίνητό μου. Άκουσα το απότομο γέλιο της πίσω μου, αλλά δεν την άκουσα να πλησιάζει. Δεν μπήκα στον κόπο να κλείσω την μπροστινή πόρτα. Έφυγα από το σπίτι πιο γρήγορα από όσο έπρεπε να οδηγήσω νόμιμα, τρέμοντας όλη την ώρα, είτε από τον φόβο είτε από το κρύο. Ίσως και από τα δύο. Δεν είχα πάρει παλτό ή ακόμα και ένα ζευγάρι παπούτσια. Ήμουν ακόμα με τα εσώρουχά μου και τα μαλλιά μου ήταν ακόμα βρεγμένα.

Οδήγησα κατευθείαν στο σπίτι του αδερφού μου, του Chris, περίπου 40 λεπτά μακριά, αγνοώντας κάθε κλήση και μήνυμα που έλαβα. Δεν κοίταξα το τηλέφωνό μου μέχρι να παρκάρω με ασφάλεια στην αυλή του αδερφού μου. Η Lynn είχε καλέσει 4 φορές και είχε στείλει καταιγισμό μηνυμάτων, αναρωτιόταν πού είχα πάει και γιατί έφυγα "έτσι".

Πέταξα το τηλέφωνό μου στο ταμπλό από θυμό, εξοργισμένος με τη νηφάλια στάση της. Ο αδερφός μου και η γυναίκα του ξαφνιάστηκαν που με είδαν, ειδικά ντυμένος μόνο με ένα ζευγάρι εσώρουχα, αλλά μου είπαν να μείνω όσο χρειαστεί. Ο Chris μου δάνεισε μερικά ρούχα και με ρώτησε τι είχε συμβεί. Του είπα ότι είχαμε έναν καβγά με τη Lynn, αλλά δεν μπήκα στις λεπτομέρειες. Δεν ήθελα να νομίσει ότι αντιδρούσα υπερβολικά, αφήνοντας τη γυναίκα μου εξαιτίας ενός αστείου, ακόμα κι αν ήταν παράξενο. Δηλαδή, δεν την είχα παρακινήσει για χρόνια να χαλαρώσει αντί να είναι τόσο σοβαρή όλη την ώρα; Ήθελα να χαλαρώσει και να ξεφύγει λίγο, αλλά αυτό σίγουρα δεν ήταν αυτό που είχα στο μυαλό μου.

Προσπάθησα να κοιμηθώ στον καναπέ τους, αλλά το μυαλό μου δεν με άφηνε να κοιμηθώ. Κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου έβλεπα το πρόσωπο της Lynn να με κοιτάζει από μέσα από την ντουλάπα. Το να ξέρω ότι ήταν εκεί μαζί μου όλη την ώρα με έκανε να ανατριχιάσω. Δεν είχε φύγει ποτέ από το καταραμένο μπάνιο. Αντίθετα, είχε γλιστρήσει μέσα στην ντουλάπα και έκλεισε με θόρυβο την πόρτα του μπάνιου για να με ξεγελάσει.

Η σκέψη και μόνο να γυρίσω σπίτι μου προκάλεσε άγχος. Γυρνούσα και αναποδογύριζα στον καναπέ, ανήμπορος να κοιμηθώ. Ο Chris τελικά μου έδωσε ένα υπνωτικό χάπι για να μπορέσω να ξεκουραστώ λίγο. Ο ύπνος μου ήταν γεμάτος με φρικτά όνειρα. Όλα με το χαμογελαστό πρόσωπο της Lynn.

Ξύπνησα μόλις άρχισε να ανατέλλει ο ήλιος. Το πονεμένο μου σώμα πονούσε από τον καναπέ και ένιωθα εξαντλημένος. Ήξερα ότι θα έπρεπε να καλέσω την Lynn κάποια στιγμή, αλλά δεν ήξερα τι να της πω. Δεν θα γύριζα σπίτι αν δεν μου έδινε τον λόγο της ότι δεν θα έκανε πια αυτά τα τρομακτικά πράγματα.

Το μόνο που ήθελα ήταν να έχω πίσω τη γυναίκα μου. Το κανονικό, σοβαρό της εαυτό δεν μου είχε φανεί ποτέ τόσο καλός.

Σκέφτηκα να την καλέσω και να της το πω αυτό, όταν ένιωσα ξανά αυτό το γνώριμο αίσθημα. Κάποιος με παρακολουθούσε. Κοίταζα το ταβάνι, η καρδιά μου στον λαιμό μου. Δεν ήθελα να κοιτάξω αλλού, αλλά όσο περισσότερο αγνοούσα την αίσθηση τόσο χειρότερα γινόταν.

Τα μάτια μου απομακρύνθηκαν από το ταβάνι σχεδόν από μόνα τους. Το πρόσωπό της ήταν πεισμένο στο παράθυρο δίπλα στον καναπέ, κοιτάζοντας κάτω προς εμένα με αυτό το ίδιο ανοιχτό χαμόγελο. Σάλιο κυλούσε από τα χείλη της, αφήνοντας δύο μακριές ραβδώσεις στο γυαλί. Δεν ήξερα πόσο καιρό ήταν εκεί, αλλά κάτι μου έλεγε ότι ήταν εκεί αρκετή ώρα, ίσως όλη τη νύχτα.

(Μέρος 1) | (Μέρος 3)