Tengu Τα Πνεύματα Φύλακες

Οι Tengu είναι από τα πιο διάσημα πλάσματα της Ιαπωνικής φολκλόρ, που συνδυάζουν στοιχεία πτηνών και ανθρώπων. Έχουν κόκκινα πρόσωπα ή ράμφη, φτερά και νύχια, ενώ συχνά φορούν παραδοσιακά ρούχα πολεμιστών ή μοναχών. Οι Tengu θεωρούνται πνεύματα-φύλακες των βουνών και των δασών, και είναι γνωστοί για την πονηριά και τη δύναμή τους.

Ιστορίες και χαρακτηριστικά:

- Οι Tengu μπορούν να ελέγχουν τον άνεμο και να προκαλούν θύελλες όταν ενοχλούνται.

- Συχνά συνδέονται με το ζεν βουδισμό και θεωρούνται προστάτες των μοναχών.

- Μπορούν να είναι καλοπροαίρετοι ή επικίνδυνοι, ανάλογα με το πώς τους αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι.

Διάσημες ιστορίες:

Σε μια ιστορία, οι Tengu διδάσκουν τη μάχη σε έναν νεαρό πολεμιστή, ο οποίος γίνεται ένας από τους πιο ικανούς σαμουράι. Σε άλλη ιστορία, οι Tengu προκαλούν καταιγίδες για να προστατεύσουν το δάσος τους από ξένους.

 

Yuki-onna: Η Γυναίκα του Χιονιού

Η Yuki-onna, γνωστή και ως "η γυναίκα του χιονιού," είναι ένα πνεύμα που εμφανίζεται τις παγωμένες νύχτες. Είναι εξαιρετικά όμορφη, με λευκό δέρμα και μακριά μαύρα μαλλιά. Μπορεί να παραλύσει τους ανθρώπους με την ομορφιά της και να τους παγώσει μέχρι θανάτου με την παγωμένη ανάσα της.

Ιστορίες και χαρακτηριστικά:

- Επιτίθεται σε ταξιδιώτες που χάνονται στις χιονοθύελλες, παγώνοντάς τους μέχρι θανάτου.

- Σε ορισμένες ιστορίες, δείχνει καλοσύνη και βοηθά εκείνους που χάνονται στο χιόνι.

- Συχνά θεωρείται πνεύμα που αναζητά εκδίκηση ή αγάπη που έχασε στη ζωή της.

Διάσημες ιστορίες:

Σε μια ιστορία, η Yuki-onna σώζει έναν άνδρα που χάθηκε στο χιόνι, αλλά τον προειδοποιεί να μην την αποκαλύψει ποτέ. Όταν εκείνος παραβιάζει την υπόσχεσή του, η Yuki-onna εξαφανίζεται για πάντα.

Oni: Οι Ιαπωνικοί Δαίμονες

Οι Oni είναι δαίμονες με κόκκινο ή μπλε δέρμα, κέρατα και τεράστια σωματική δύναμη. Συχνά κρατούν σιδερένιες ρόπαλα και συνδέονται με την κόλαση και τη τιμωρία των κακών ανθρώπων.

Ιστορίες και χαρακτηριστικά:

- Οι Oni εμφανίζονται συχνά σε φεστιβάλ, όπως το Setsubun, όπου οι άνθρωποι πετούν φασόλια για να τους διώξουν.

- Μπορούν να είναι καλοί ή κακοί, ανάλογα με την ιστορία και το ρόλο τους σε αυτήν.

- Συχνά θεωρούνται προστάτες των εισόδων και των πορτών, αποτρέποντας την είσοδο κακών πνευμάτων.

Διάσημες ιστορίες:

Σε μία ιστορία, ένας Oni βοηθά έναν χωρικό να ξεπεράσει τις κακοτυχίες του σε αντάλλαγμα για φιλία. Σε άλλη ιστορία, ένας Oni καταδιώκει τους ανθρώπους που διαπράττουν αμαρτίες και τους τιμωρεί.

Kappa

Οι Kappa είναι υδρόβια πλάσματα που ζουν σε ποτάμια και λίμνες. Μοιάζουν με χελώνες με πράσινο δέρμα, ράμφη και κοιλότητες στην κορυφή του κεφαλιού τους γεμάτες με νερό. Αυτό το νερό είναι η πηγή της δύναμής τους, και αν το νερό χυθεί, γίνονται ανίσχυροι.

Ιστορίες και χαρακτηριστικά:

- Οι Kappa είναι γνωστοί για τις φάρσες τους, αλλά μπορούν να γίνουν επικίνδυνοι, επιτίθενται σε παιδιά και ζώα.

- Έχουν μια έντονη αίσθηση της τιμής και συχνά ακολουθούν συγκεκριμένους κανόνες ηθικής.

- Μπορούν να βοηθήσουν τους αγρότες να ποτίσουν τις καλλιέργειές τους, αν τους δείξουν σεβασμό και τους προσφέρουν αγγούρια, το αγαπημένο τους φαγητό.

Διάσημες ιστορίες:

Σε μία ιστορία, ένας Kappa χάνει το νερό από την κορυφή του κεφαλιού του και δεσμεύεται να προστατεύει το χωριό σε αντάλλαγμα για τη βοήθεια των χωρικών. Σε άλλη ιστορία, ένας Kappa συμφωνεί να βοηθήσει έναν αγρότη να ποτίσει τα χωράφια του σε αντάλλαγμα για αγγούρια.

Nure-onna : Μισή Γυναίκα και Μισή Φίδι

Η Nure-onna είναι ένα πλάσμα με την εμφάνιση μισής γυναίκας και μισής φιδιού. Περιπλανιέται κοντά στα ποτάμια και προσποιείται ότι κρατά ένα μωρό για να δελεάσει τα θύματά της. Όταν κάποιος πλησιάζει για να βοηθήσει, αποκαλύπτει τη φιδίσια μορφή της και επιτίθεται.

Ιστορίες και χαρακτηριστικά:

- Η Nure-onna χρησιμοποιεί τη γοητεία της για να δελεάσει τα θύματά της, προσελκύοντας ανυποψίαστους ανθρώπους.

- Μπορεί να χρησιμοποιήσει μαγεία για να ακινητοποιήσει τα θύματά της πριν τα καταπιεί.

- Συχνά θεωρείται πλάσμα της φύσης που προστατεύει τα ποτάμια και τις λίμνες από την ανθρώπινη επέμβαση.

Διάσημες ιστορίες:

Σε μια ιστορία, η Nure-onna προσελκύει έναν ταξιδιώτη που πιστεύει ότι κρατά ένα μωρό. Όταν εκείνος την πλησιάζει για να βοηθήσει, αποκαλύπτει τη φιδίσια της μορφή και επιτίθεται.

Χωρίς πρόσωπο: Noppera-bō

Το Noppera-bō, γνωστό επίσης ως "άνθρωπος χωρίς πρόσωπο," είναι ένα από τα πιο μυστηριώδη και τρομακτικά πλάσματα της Ιαπωνικής φολκλόρ. Η ιστορία του Noppera-bō έχει επιβιώσει για αιώνες και συνεχίζει να προκαλεί δέος και τρόμο σε όσους ακούνε την αφήγηση του θρύλου του. 

Εμφάνιση του Noppera-bō: 

Το Noppera-bō μοιάζει με κανονικό άνθρωπο, αλλά η κύρια διαφορά του είναι η έλλειψη χαρακτηριστικών στο πρόσωπό του. Αντί για μάτια, μύτη, και στόμα, το πρόσωπό του είναι λείο και άδειο, σαν να είναι φτιαγμένο από κερί ή πηλό. Αυτή η ανατριχιαστική έλλειψη προσώπου είναι αυτό που το καθιστά τόσο τρομακτικό. 

Ο θρύλος του Noppera-bō:

Σύμφωνα με τον θρύλο, το Noppera-bō είναι ένα πλάσμα που εμφανίζεται ξαφνικά και συνήθως προσποιείται ότι είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Μπορεί να είναι αγρότης, ταξιδιώτης ή ακόμα και κάποιος γνωστός του θύματος. Κατά τη διάρκεια μιας κανονικής συνομιλίας ή αλληλεπίδρασης, το Noppera-bō αποκαλύπτει την αληθινή του φύση, αφαιρώντας το πρόσωπό του και αποκαλύπτοντας την άδεια του πρόσοψη. 

Τρομακτικές λεπτομέρειες:

Η εμπειρία της συνάντησης με το Noppera-bō είναι τόσο τρομακτική που συχνά κάνει τα θύματα να παγώνουν από φόβο ή να τρέχουν μακριά, πανικόβλητα. Το Noppera-bō δεν είναι βίαιο, αλλά η ανατριχιαστική του εμφάνιση και η ξαφνική αποκάλυψη της αληθινής του φύσης είναι αρκετά για να προκαλέσουν τρόμο. 

Παραδείγματα ιστοριών:

 Μία από τις πιο γνωστές ιστορίες για το Noppera-bō είναι αυτή ενός ψαρά που πηγαίνει στο ποτάμι για να ψαρέψει τη νύχτα. Εκεί συναντά μια γυναίκα που τον προειδοποιεί να απομακρυνθεί επειδή το μέρος είναι επικίνδυνο. Όταν εκείνος την αγνοεί και προσπαθεί να συνεχίσει, η γυναίκα του αποκαλύπτει ότι δεν έχει πρόσωπο. Πανικόβλητος, ο ψαράς τρέχει στο χωριό και λέει την ιστορία του σε έναν άλλον ψαρά, ο οποίος επίσης αποκαλύπτεται ως Noppera-bō. 

Ο θρύλος του Noppera-bō είναι μόνο μία από τις πολλές ανατριχιαστικές ιστορίες της Ιαπωνικής φολκλόρ που συνεχίζουν να εμπνέουν και να τρομάζουν ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. 

Yurei: Τα Πνεύματα των Ανθρώπων που Πέθαναν Βίαια

Τα Yurei είναι πνεύματα ανθρώπων στην Ιαπωνική φολκλόρ που έχουν πεθάνει βίαια ή είχαν ανεκπλήρωτες επιθυμίες στη ζωή τους. Η λέξη "Yurei" σημαίνει "ανθρώπινη ψυχή" ή "πνεύμα", και είναι παρόμοια με τα φαντάσματα της δυτικής παράδοσης.

Η εμφάνιση των Yurei:

Τα Yurei συνήθως εμφανίζονται με λευκά κιμονό, τα οποία παραδοσιακά φοριούνται στις Ιαπωνικές κηδείες. Έχουν μακριά, μαύρα μαλλιά που καλύπτουν το πρόσωπό τους και συχνά δεν αγγίζουν το έδαφος, αιωρούμενα ελαφρώς πάνω από αυτό. Τα χέρια τους είναι συνήθως παρατεταμένα προς τα εμπρός με χαλαρά κρεμασμένα δάχτυλα.

Οι λόγοι που γίνονται Yurei:

Τα Yurei γίνονται πνεύματα όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν με βίαιο τρόπο, όπως από φόνο ή αυτοκτονία, ή όταν έχουν ανεκπλήρωτες επιθυμίες και έντονα συναισθήματα όπως εκδίκηση, αγάπη ή θλίψη. Αυτά τα συναισθήματα κρατούν την ψυχή δεμένη στον κόσμο των ζωντανών, αποτρέποντάς την από το να βρει ειρήνη.

Τύποι Yurei:

Υπάρχουν διάφοροι τύποι Yurei στην Ιαπωνική παράδοση, ο καθένας με διαφορετικές ιστορίες και χαρακτηριστικά:


*Onryo*: Πνεύματα εκδίκησης που επιδιώκουν να εκδικηθούν για το άδικο που υπέστησαν στη ζωή τους.


*Ubume*: Πνεύματα μητέρων που πέθαναν κατά τη διάρκεια του τοκετού και επιστρέφουν για να φροντίσουν τα παιδιά τους.


*Goryo*: Πνεύματα υψηλής κοινωνικής τάξης που πέθαναν άδικα και επιστρέφουν για να εκδικηθούν αυτούς που τους προκάλεσαν κακό. -


*Zashiki-warashi*: Παιδικά πνεύματα που πιστεύεται ότι φέρνουν καλή τύχη στα σπίτια όπου εμφανίζονται.


Πώς να ξεφύγεις από τα Yurei:

Τα Yurei συνήθως μπορούν να ηρεμήσουν αν οι ζωντανοί ολοκληρώσουν τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες τους ή αν τελέσουν ειδικές τελετές για να τιμήσουν τη μνήμη τους και να εξαγνίσουν τα πνεύματά τους. Οι τελετές αυτές περιλαμβάνουν προσευχές και προσφορές στους βωμούς των προγόνων.

Η ιστορία και η παρουσία των Yurei στην Ιαπωνική φολκλόρ είναι μια αντανάκλαση της βαθιάς σημασίας που έχουν οι παραδόσεις και οι τελετές για τους Ιάπωνες, καθώς και της πίστης τους στα πνεύματα και τη ζωή μετά τον θάνατο. Η Ιαπωνική φολκλόρ είναι γεμάτη με τέτοιες συναρπαστικές και τρομακτικές ιστορίες, που συνεχίζουν να εμπνέουν και να προκαλούν δέος.

Ο τρόμος του Gashadokuro

Το Gashadokuro είναι ένα από τα πιο τρομακτικά πλάσματα της Ιαπωνικής φολκλόρ. Αποτελείται από τα οστά ανθρώπων που πέθαναν από πείνα ή σε μάχες, και έχει δημιουργηθεί για να εκδικηθεί τους ζωντανούς.

Η εμφάνιση και η ιστορία του Gashadokuro:

Το Gashadokuro είναι ένας γιγαντιαίος σκελετός, που μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 15 μέτρα ύψος. Περιπλανιέται τη νύχτα, αναζητώντας ζωντανούς ανθρώπους για να τους πιάσει και να τους συνθλίψει. Το Gashadokuro σχηματίζεται από τα οστά ατόμων που πέθαναν με βίαιο τρόπο ή από πείνα, και τα πνεύματα αυτών των νεκρών δεν κατάφεραν να βρουν ειρήνη. Τα πνεύματα ενώνονται και δημιουργούν αυτόν τον τρομακτικό σκελετό.

Πώς να αναγνωρίσεις το Gashadokuro:

Αν βρίσκεσαι σε μια περιοχή όπου το Gashadokuro περιπλανιέται, μπορείς να το αναγνωρίσεις από το θρόισμα των οστών του. Οι άνθρωποι που είναι κοντά στο Gashadokuro μπορεί να νιώσουν μια απότομη αίσθηση ψυχρότητας ή να ακούσουν έναν περίεργο ήχο που μοιάζει με το κροτάλισμα των οστών.

Ο τρόμος του Gashadokuro:

Το Gashadokuro είναι σχεδόν αόρατο τη νύχτα και δύσκολο να το αποφύγεις. Λέγεται ότι αν σε πιάσει, θα σε συνθλίψει και θα σε καταπιεί για να αναπληρώσει τη δύναμή του. Ο μόνος τρόπος να προστατευτείς είναι να ακούσεις προσεκτικά το θρόισμα των οστών του και να απομακρυνθείς το συντομότερο δυνατόν.

Ο θρύλος του Gashadokuro είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα της πλούσιας και πολυπλοκής Ιαπωνικής φολκλόρ, γεμάτης με πλάσματα και ιστορίες που προκαλούν δέος και τρόμο. Η παρουσία του Gashadokuro υπενθυμίζει στους ανθρώπους τους κινδύνους και τις τραγωδίες του παρελθόντος και την ανάγκη να θυμούνται και να τιμούν τους νεκρούς.

Jorōgumo: Η αράχνη γυναίκα

Η Jorōgumo είναι ένα συναρπαστικό και ταυτόχρονα τρομακτικό πλάσμα της Ιαπωνικής φολκλόρ. Το όνομα "Jorōgumo" μεταφράζεται ως "Η αράχνη γυναίκα" και η ιστορία της είναι γεμάτη με στοιχεία μαγείας και τρόμου.

*Η ιστορία της Jorōgumo:* Σύμφωνα με τον θρύλο, η Jorōgumo είναι μια γιγαντιαία αράχνη που έχει τη δύναμη να μεταμορφώνεται σε μια όμορφη γυναίκα. Η Jorōgumo χρησιμοποιεί αυτήν την ικανότητα της για να γοητεύει και να σαγηνεύει ανυποψίαστους άνδρες. Μόλις τους προσελκύσει με την ομορφιά της, τους παρασύρει στο λημέρι της, που συνήθως είναι μια απομονωμένη καλύβα ή σπηλιά, όπου τους τρώει.

*Τρομακτικές λεπτομέρειες:* Στην ανθρώπινη μορφή της, η Jorōgumo μπορεί να παίξει το ρόλο μιας ευάλωτης ή χρυσής γυναίκας που χρειάζεται βοήθεια, για να παραπλανήσει τους άνδρες και να τους παγιδεύσει. Ένα από τα χαρακτηριστικά της είναι ότι μπορεί να εκτοξεύει νήματα αράχνης για να δέσει τα θύματά της και να τα παρασύρει στον ιστό της. Όταν οι άνδρες ανακαλύπτουν την αληθινή της φύση, είναι συχνά αργά για να ξεφύγουν.

*Ο θρύλος στο πολιτισμό:* Η Jorōgumo εμφανίζεται συχνά σε Ιαπωνικές τέχνες και πολιτισμό, από παραδοσιακά θέατρα έως σύγχρονες ταινίες και manga.

Η ιστορία της χρησιμεύει ως προειδοποίηση για τους κινδύνους της γοητείας και της μαγείας, δείχνοντας πώς η επιφανειακή ομορφιά μπορεί να κρύβει σκοτεινές προθέσεις. Η Jorōgumo είναι ένα παράδειγμα της πλούσιας Ιαπωνικής φολκλόρ, γεμάτης πλάσματα και ιστορίες που εξερευνούν τον φόβο, το μυστήριο και την περιέργεια.

Teke Teke: Η Νεαρή Γυναίκα και το Φρικτό Σιδηροδρομικό Ατύχημα

Ο θρύλος του Teke Teke είναι μία από τις πιο ανατριχιαστικές ιστορίες της Ιαπωνικής φολκλόρ, γεμάτη τρόμο και αγωνία. 

 *Η ιστορία του Teke Teke:* 

Σύμφωνα με τον θρύλο, το Teke Teke ήταν κάποτε μια νεαρή γυναίκα που έχασε τη ζωή της σε ένα φρικτό σιδηροδρομικό ατύχημα. Στην πιο κοινή εκδοχή της ιστορίας, το θύμα σπρώχτηκε ή έπεσε στις γραμμές του τρένου και κόπηκε στα δύο από το τρένο. Το άνω μισό του σώματός της επιβίωσε για λίγο, καθώς σύρθηκε με τα χέρια της, παράγοντας έναν χαρακτηριστικό ήχο "τεκε τεκε" καθώς κινούνταν. 

 Μετά τον θάνατό της, το πνεύμα της μετατράπηκε σε ένα yūrei (πνεύμα) που συνεχίζει να περιπλανιέται στους δρόμους, αναζητώντας εκδίκηση για τον τραγικό της θάνατο. Το Teke Teke εμφανίζεται χωρίς το κάτω μισό του σώματος και σέρνεται με τα χέρια της, ψάχνοντας ζωντανούς ανθρώπους για να τους σκοτώσει με τον ίδιο τρόπο που σκοτώθηκε και εκείνη. 

 *Αν συναντήσεις το Teke Teke:* 

Ο θρύλος λέει ότι αν κάποιος συναντήσει το Teke Teke τη νύχτα, θα τον κυνηγήσει και θα προσπαθήσει να τον κόψει στα δύο. Λέγεται ότι το Teke Teke είναι εξαιρετικά γρήγορο και δύσκολο να διαφύγεις από αυτό, παρά το γεγονός ότι δεν έχει πόδια. 

 *Ανατριχιαστικές λεπτομέρειες:* Σε ορισμένες εκδοχές της ιστορίας, το Teke Teke μπορεί να ρωτήσει τους ανθρώπους αν ξέρουν πού είναι τα πόδια της. Αν κάποιος δεν απαντήσει σωστά ή δεν καταλάβει την ερώτησή της, θα τον σκοτώσει με βία. 

 Ο θρύλος του Teke Teke είναι μια απόδειξη της ικανότητας των Ιαπωνικών θρύλων να προκαλούν φόβο και τρόμο, και έχει εμπνεύσει πολλές ταινίες τρόμου, βιβλία και διηγήματα. Είναι μια ιστορία που δείχνει την τραγική μοίρα ενός ανθρώπου και την επιθυμία για εκδίκηση ακόμα και μετά τον θάνατο. 

 Η Ιαπωνική φολκλόρ είναι γεμάτη με τέτοιες ανατριχιαστικές και καθηλωτικές ιστορίες που συνεχίζουν να εμπνέουν και να τρομάζουν ανθρώπους σε όλο τον κόσμο!

Kuchisake-onna ένας από τους πιο Τρομακτικούς Θρύλους της Ιαπωνίας

Η Kuchisake-onna είναι ένας από τους πιο τρομακτικούς και γνωστούς θρύλους της Ιαπωνίας. Η ιστορία της προέρχεται από την περίοδο Heian (794-1185) και έχει αναβιώσει στις σύγχρονες εποχές, εμπνέοντας ταινίες τρόμου και λαϊκές διηγήσεις.

*Ο θρύλος λέει τα εξής:*

 Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πανέμορφη γυναίκα που ήταν σύζυγος ενός σαμουράι. Η γυναίκα ήταν πολύ ματαιόδοξη και συχνά ρωτούσε τον σύζυγό της αν τη θεωρούσε όμορφη. Ωστόσο, η γυναίκα τον απάτησε με άλλον άνδρα, και όταν ο σαμουράι ανακάλυψε την προδοσία, την τιμώρησε σκληρά. Ο σαμουράι έκοψε το στόμα της από αυτί σε αυτί, λέγοντάς της: "Ποιος θα σε θεωρεί όμορφη τώρα;" Μετά τον θάνατό της, η γυναίκα μετατράπηκε σε πνεύμα (yūrei) που περιπλανιέται στους δρόμους, φορώντας μια χειρουργική μάσκα για να καλύψει το παραμορφωμένο στόμα της. Όταν συναντά περαστικούς, τους ρωτάει αν την θεωρούν όμορφη. 

*Αν απαντήσουν "Ναι":* 

Η Kuchisake-onna αφαιρεί τη μάσκα της για να αποκαλύψει το κομμένο στόμα της και επαναλαμβάνει την ερώτηση. Αν απαντήσουν ξανά "Ναι", τους κόβει το στόμα από αυτί σε αυτί για να μοιάσουν με εκείνη. Αν απαντήσουν "Όχι", τους σκοτώνει επί τόπου. 

*Πώς να ξεφύγεις:* 

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να ξεφύγεις από την Kuchisake-onna. Κάποιοι λένε ότι αν την αποπροσανατολίσεις με μια διφορούμενη απάντηση, όπως "Είσαι μέτρια", θα μπερδευτεί και θα σου δώσει χρόνο να διαφύγεις. Άλλοι λένε ότι μπορείς να της προσφέρεις γλυκά ή χρήματα για να την αποσπάσεις.

Τρομακτική Ιστορία: Το Εκκλησάκι Σε Χωριό Της Καλαμπάκα

Κάποτε, στο χωριό της Καλαμπάκας, υπήρχε ένα παλιό εκκλησάκι που είχε μείνει ακατοίκητο για χρόνια. Οι κάτοικοι του χωριού έλεγαν ότι το εκκλησάκι ήταν στοιχειωμένο από το πνεύμα μιας νεαρής γυναίκας, της Ελένης, που είχε πεθάνει εκεί από αδιευκρίνιστες συνθήκες. 

Ένα βράδυ, η Μαρία, μια νεαρή κοπέλα από το χωριό, αποφάσισε να επισκεφτεί το εκκλησάκι για να ανακαλύψει την αλήθεια. Καθώς περπατούσε στο σκοτεινό μονοπάτι προς το εκκλησάκι, άκουγε βήματα πίσω της, αλλά όταν γύριζε, δεν έβλεπε κανέναν. Όταν έφτασε στην πόρτα της εκκλησίας , τη βρήκε ανοικτή και την μπήκε διστακτικά.

Μπαίνοντας μέσα, το μόνο που άκουγε ήταν η ηχώ των βημάτων της. Ξαφνικά, ένας ψυχρός άνεμος φύσηξε και οι φλόγες από τα κεριά τρεμόπαιξαν. Η Μαρία ένιωσε μια παγωμένη αφή στον ώμο της και γύρισε απότομα για να δει μια σκιά να γλιστράει πίσω από τον παλιό βωμό. Η σκιά πλησίασε και η Μαρία είδε την μορφή της Ελένης, με μακρύ μαύρο φόρεμα και μαλλιά σαν μεταξένιο πέπλο να καλύπτουν το πρόσωπό της. Η Ελένη άπλωσε το χέρι της και ψιθύρισε κάτι ακατάληπτο. Πανικόβλητη, η Μαρία έτρεξε προς την έξοδο, αλλά η πόρτα έκλεισε βίαια μπροστά της. 

Η Μαρία εξαφανίστηκε εκείνο το βράδυ και κανείς δεν την είδε ξανά. Οι κάτοικοι της Καλαμπάκας λένε ότι η Μαρία και η Ελένη τώρα στοιχειώνουν το εκκλησάκι, και οι τολμηροί που επισκέπτονται το χώρο ακούνε τους ψίθυρους τους να καλούν από το σκοτάδι. Θα τολμούσες να επισκεφτείς το εκκλησάκι της Καλαμπάκας; 

Τρομακτική Ιστορία: Η Μαύρη Σκιά Του Καθρέφτη!

Καθώς το φεγγάρι φωτίζει απαλά τους σκοτεινούς δρόμους της Καλαμαριάς, υπάρχει ένα σπίτι στην οδό (.....) που οι ντόπιοι αποφεύγουν. Το σπίτι έχει παραμείνει ακατοίκητο εδώ και δεκαετίες, και οι φήμες γύρω από αυτό παραμένουν ανησυχητικές. Μια νύχτα, ένας νεαρός άνδρας, ο Νίκος, αποφάσισε να εξερευνήσει το σπίτι από περιέργεια. Είχε ακούσει ιστορίες για παράξενους ήχους και σκιές που κινούνται μέσα στο σπίτι. Με έναν φακό στο χέρι, ο Νίκος πέρασε την παλιά πύλη και μπήκε στην αυλή. Οι σκουριασμένες πόρτες έτριξαν όταν τις άνοιξε και εισέπνευσε τον κρύο, μούχλιασμα αέρα. Καθώς προχωρούσε μέσα στα σκονισμένα δωμάτια, ένιωσε μια παράξενη αίσθηση παρακολούθησης. 

Ξαφνικά, άκουσε έναν ψίθυρο πίσω του. Γύρισε απότομα, αλλά δεν είδε τίποτα. Ο ψίθυρος έγινε πιο έντονος, σαν να τον καλούσε κάποιος από το σκοτάδι. Ο Νίκος ακολούθησε τον ήχο μέχρι που έφτασε σε ένα παλιό καθρέφτη. Κοιτώντας τον καθρέφτη, είδε το είδωλό του να χαμογελάει, αλλά τα μάτια του ήταν κενά και σκοτεινά. Πανικοβλημένος, προσπάθησε να φύγει, αλλά τα πόδια του ήταν καρφωμένα στο πάτωμα. 

Ο καθρέφτης έσπασε και μια μαύρη σκιά αναδύθηκε από μέσα του, περιβάλλοντάς τον. Ο Νίκος εξαφανίστηκε εκείνη τη νύχτα και το σπίτι παρέμεινε ακόμη πιο τρομακτικό από πριν. Οι ντόπιοι λένε ότι το πνεύμα του Νίκου περιφέρεται μέσα στο σπίτι, ψάχνοντας για άλλους περίεργους επισκέπτες για να τους παγιδεύσει στον τρομακτικό καθρέφτη. 

Εσυ Τολμάς να μπεις στο σπίτι; 

Τρομακτική Ιστορία: Η γυναίκα μου με παρακολουθεί κρυφά από τις γωνίες (μέρος 6)

"Αδερφέ, νόμιζα ότι το είχα δύσκολο με την εξάρτηση της Becca από τα παπούτσια. Αλλά γαμώτο. Η γυναίκα σου εδώ μαζεύει μάτια." είπε ο Chris, πνιγόμενος. "Ben, νομίζω ότι πρέπει να φύγουμε." φώναξε από τον διάδρομο. "Αρχίζω να ζαλίζομαι."

"Εντάξει." Άρπαξα την τσάντα μου και έκλεισα την πόρτα της ντουλάπας στο νέο μου εφιάλτη. Βγήκα στον διάδρομο και πήρα μια βαθιά ανάσα. Μπορούσα να γευτώ τη σήψη στη γλώσσα μου και δεν μπορούσα να σταματήσω το πνίξιμο.

"Ποιος στο διάολο τοποθετεί μάτια στην ντουλάπα του έτσι;" μουρμούρισε ο Chris.

"Προσπάθησα να σου πω ότι χρειαζόταν βοήθεια." είπα.

"Δεν χρειάζεται βοήθεια, Ben. Χρειάζεται έναν καταραμένο εξορκιστή." είπε. "Έρχεσαι ή τι; Δεν αντέχω πια τη μυρωδιά - " τα λόγια του πέθαναν στον λαιμό του, και τα μάτια του διευρύνθηκαν με φόβο.

Δεν τον ρώτησα γιατί. Μπορούσα να το νιώσω. Κάποιος με παρακολουθούσε και δεν πίστευα ότι ήταν τα μάτια στην ντουλάπα. Γύρισα, τα μάτια μου σαρώνουν αργά την κρεβατοκάμαρα.

«Χριστέ» ψιθύρισα, καθώς είδα επιτέλους τι είχαμε χάσει. Κάτω από το κρεβάτι, κουλουριασμένη στο πλάι, που μας παρακολουθούσε με τον ενθουσιασμό ενός παιδιού το πρωί των Χριστουγέννων, ήταν η γυναίκα μου.

Κράτησε τα χέρια της ενωμένα ακριβώς κάτω από το πηγούνι της και έτρεμαν ανυπόμονα.

Τώρα που ήξερε ότι είχε βρεθεί, μπορούσα να ακούσω τους ήσυχους θορύβους που έκανε. Ένα είδος λόξιγκας στο λαιμό της, σαν να ήταν υπερβολικός ο ενθουσιασμός γι' αυτήν. Ήταν τουλάχιστον ανησυχητικό. Πλευρά μάτια και το ίδιο τεράστιο χαμόγελο.

Τα πάντα μέσα μου μου έλεγαν να τρέξω, αλλά το ανάγκασα να φύγω. Αυτή ήταν η γυναίκα μου. Όσο στριμμένη κι αν ήταν, ήταν ακόμα η γυναίκα που παντρεύτηκα. Έπρεπε να τη βοηθήσω.

«Λιν…» είπα απαλά. Εκείνη δεν απάντησε, αλλά το κεφάλι της χτύπησε μπρος-πίσω με δύο γρήγορες μικρές κινήσεις σαν να έγνεψε καταφατικά.

"Μωρό μου. Θέλω απλώς να βοηθήσω εντάξει; Μπορείς... Μπορείς να με αφήσεις να το κάνω αυτό;" ρώτησα. Είχα κάνει ένα βήμα μπροστά, πλησιάζοντάς την σαν κάποιο είδος επικίνδυνου ζώου.

«Σ’ αγαπώ, Λιν». είπα σιγά, κάνοντας άλλο ένα βήμα πιο κοντά. Άφησε ένα μικροσκοπικό μουγκρητό να ξεφύγει από το ορθάνοιχτο στόμα της και έπρεπε να αντισταθώ στην παρόρμηση να τρέξω. Οι ώμοι της άρχισαν να τρέμουν και τα μάτια της έγιναν μεγάλα σαν πιατάκια.

Έσκυψα για να τη δω καλύτερα και αμέσως είδα το αίμα. Τα χέρια της ήταν καλυμμένα σε αυτό. Έτρεμαν περισσότερο όσο πλησίαζα, σαν να μπορούσε μετά βίας να συγκρατηθεί.

"Λιν. Πονάς; Αιμορραγείς." είπα. Κούνησε ξανά το κεφάλι της, με τα ματωμένα δάχτυλά της να κινούνται πάνω-κάτω σαν να έπαιζε ένα αόρατο πιάνο. Κατά καιρούς βοσκούσαν το πηγούνι της, αφήνοντας κηλίδες αίματος στο δέρμα της.

Ήθελα να οπισθοχωρήσω με αηδία. Η μυρωδιά που έβγαινε από πάνω της ήταν ξεσηκωτική. Ένιωθα τον εμετό που προσπαθούσε να ανέβει στο λαιμό μου. Τα χείλη της ήταν στεγνά και τεντωμένα λεπτά, το αίμα έτρεχε ανάμεσα στις ρωγμές.

Ήξερα ότι δεν θα έβγαινε μόνη της, αλλά δεν ήθελα να την αφήσω στην κατάσταση που βρισκόταν.

Πήγα πιο κοντά και της έφτασα το χέρι. Οι ενθουσιασμένοι ήχοι του λόξιγκα έγιναν πιο δυνατοί και τα χέρια της έτρεμαν, τα δάχτυλα λυγίζουν. Τότε ήταν που μπορούσα να δω το αίμα να έτρεχε ανάμεσα στα δάχτυλά της.

"Ω Θεέ μου, Λιν. Αιμορραγείς." είπα. Ενστικτωδώς άπλωσα το χέρι να της πιάσω το χέρι, αλλά πριν προλάβω καν να την αγγίξω, το χέρι της απλώθηκε προς το μέρος μου. Ένας οξύς πόνος πέρασε από το χέρι μου και έπεσα πίσω στον κώλο μου. Το χέρι μου κάηκε και μπορούσα να δω το αίμα να στάζει πάνω στο χαλί.

Την κοίταξα σοκαρισμένος και την είδα να χαμογελάει τρελά, με τα δάχτυλά της να σφίγγουν ένα μεγάλο κομμάτι γυαλιού.

«Είσαι καλά εκεί μέσα;» ρώτησε ο Κρις από πίσω μου.

Γύρισα ελαφρά το κεφάλι μου και του έγνεψα, κουμπώνοντας το χέρι μου στο στήθος μου. Όταν γύρισα προς τα πίσω προς τη Λιν, είδα ότι η εστίασή της είχε μετατοπιστεί. Δεν με κοιτούσε πια. Και ούτε εκείνη χαμογελούσε πια.

Κοιτούσε επίμονα δίπλα μου, με τα μάτια της να κοιτάζουν τον Κρις με τον τρόπο που ένα πεινασμένο λιοντάρι μπορεί να κοιτάζει επίμονα μια αντιλόπη. Το στόμα της ήταν ακόμα ανοιχτό, αλλά ήταν στριμμένο σε ένα γρύλισμα.

Σηκώθηκα στα πόδια μου και άρχισα να περπατάω προς τα πίσω στο διάδρομο, φοβούμενος να πάρω τα μάτια μου από πάνω της.

«Έχεις... αιμορραγία;» ρώτησε ο Κρις. Τη στιγμή που οι λέξεις έφυγαν από το στόμα του, η Λιν άρχισε να βγαίνει γρήγορα από κάτω από το κρεβάτι, το θραύσμα γυαλιού ακόμα στη γροθιά της.

"Κρις. Τρέξε. Πήγαινε!" φώναξα. Πρέπει να φοβόταν πολύ να κουνηθεί γιατί ένα δευτερόλεπτο αργότερα ένιωσα την πλάτη μου να τον χτυπά. Στεκόταν ακόμα στην κορυφή της σκάλας, κοιτάζοντας τη φρίκη που ήταν η γυναίκα μου.

Η Λιν είχε συρθεί εντελώς από κάτω από το κρεβάτι και στάθηκε στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας, με το πρόσωπό της στριμμένο από οργή. Όλο της το σώμα ήταν εμφανώς τεντωμένο. Το αίμα έτρεξε στα δάχτυλά της και στο πάτωμα.

"Ιησούς, Λιν..." είπε ο Κρις, "Εσύ... παίζεις κρυφτό;" Άπλωσα πίσω και τον έσπρωξα προς τα σκαλιά.

«Κούνησε τον κώλο σου Κρις» είπα όσο πιο ήσυχα αλλά σταθερά μπορούσα.

Η Λιν κούνησε το κεφάλι της με γρήγορες, κοφτές κινήσεις και άρχισε να χαμογελάει, τεντώνοντας το στόμα της όλο και πιο ανοιχτό, ώστε το πηγούνι της φαινόταν να ακουμπά το στήθος της. Άκουσα τον Κρις να μουρμουρίζει μια προσευχή και μετά κατέβαινε τρέχοντας τις σκάλες. Στάθηκα στην κορυφή των σκαλοπατιών, κολλημένος ανάμεσα στην αγάπη για μια γυναίκα που σαφώς χρειαζόταν σοβαρή βοήθεια και στην αυτοσυντήρηση.

«Θέλω μόνο να βοηθήσω». είπα πνίγοντας τα δάκρυα. Τα μάτια της εστίασαν πάνω μου για άλλη μια φορά καθώς σήκωσε αργά το ποτήρι, κρατώντας το μπροστά της. Και μετά άρχισε να τρέχει με ταχύτητα προς το μέρος μου, χαμογελώντας από απόλυτη ενθουσιασμό. Ευτυχώς το σώμα μου ανέλαβε και πέταξα τις σκάλες παρακάμπτοντας δύο ή τρία τη φορά. Έφτασα στην εξώπορτα προτού την νιώσω να χοροπηδάει στην πλάτη μου, τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου, με το ανοιχτό στόμα της δίπλα στο αυτί μου, ώστε να μπορώ να ακούσω αυτούς τους τρομερούς ήχους λόξυγκα από κοντά. Την τίναξα από πάνω μου, χτυπώντας την στο πάτωμα. Ένιωσα έναν τρομερό πόνο στην πλάτη μου καθώς πήγαινε, αλλά άνοιξα την μπροστινή πόρτα και κούμπωσα στο αυτοκίνητό μου.

Ο Κρις στεκόταν στην μπροστινή αυλή και μιλούσε στο τηλέφωνο με την αστυνομία. Δεν είπα λέξη, απλά έτρεξα στο αυτοκίνητό μου και πήδηξα μέσα. Ο Κρις πήρε την υπόδειξη και με ακολούθησε, ακόμα στη γραμμή με το 911

Παρακολούθησα τον καθρέφτη, σίγουρα θα την έβλεπα εκεί να τρέχει πίσω μας. Αλλά δεν το έκανα ποτέ.

Πήγα κατευθείαν στο ER και έκανα 11 ράμματα στο χέρι και 3 στην πλάτη μου. Η αστυνομία έκανε πολλές ερωτήσεις και επέστρεψε στο σπίτι για να κάνει έρευνα, αλλά φυσικά η Λιν δεν ήταν εκεί.

Με συμβούλεψαν να μείνω με έναν φίλο ή συγγενή για λίγο και να υποβάλω περιοριστικό διάταγμα μόλις μπορούσα, αλλά τίποτα από αυτά δεν θα είχε σημασία. Κάπως απλά ήξερα.

Άφησα τον Κρις στο σπίτι και πήγα σε ένα μοτέλ μια ώρα μακριά. Ήθελα να βάλω όσο μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ εμένα και της Λιν μπορούσα.

Εδώ είμαι τις τελευταίες 4 ώρες. Σκέφτηκα ότι ίσως η αστυνομία θα την έβρισκε, ίσως της έφερνε τη βοήθεια που χρειάζεται απεγνωσμένα.

Αλλά τώρα δεν το νομίζω. Γιατί πριν από 40 λεπτά έλαβα ένα μήνυμα από άγνωστο αριθμό. Τρεις μόνο λέξεις:

«Σε βρήκα».

Και συνημμένη φωτογραφία. Η εικόνα ήταν σκοτεινή και κοκκώδης, αλλά κατάλαβα αμέσως τι ήταν. Δεν υπήρχε λάθος το μάτι της γυναίκας μου.

Άρχισα να το γράφω αμέσως μετά. Δεν ξέρω τι να κάνω. Είμαι μόνος και φοβισμένος και δεν μπορώ παρά να νιώθω ότι με παρακολουθούν….

(Μέρος 5) | (Μέρος 1)

Τρομακτική Ιστορία: Η γυναίκα μου με παρακολουθεί κρυφά από τις γωνίες (μέρος 5)

"Μαριάν, δεν είναι αστείο. Ειλικρινά ανησυχώ για την ψυχική υγεία της Lynn. Η συμπεριφορά της είναι πολύ ασταθής τελευταία. Είμαι πολύ ανήσυχος για αυτήν και σκέφτηκα ότι ως μητέρα της θα έπρεπε να είσαι κι εσύ." είπα, η απογοήτευσή μου φανερή στη φωνή μου.

"Αν πραγματικά ανησυχείς, τότε προτείνω να εμπλέξεις τους επαγγελματίες υγείας. Δεν ξέρω τι περιμένεις από εμένα." είπε, ξέσπασε. Μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν δευτερόλεπτα πριν κλείσει το τηλέφωνο και για κάποιο λόγο ήμουν απελπισμένος να μην την αφήσω να το κάνει. Είχα την αίσθηση ότι γνώριζε πολλά περισσότερα από όσα έλεγε.

"Σε παρακαλώ. Αν όχι για εμένα, κάν' το για τη Lynn." προσπάθησα.

Άκουσα έναν αμυδρό, τρέμουλο αναστεναγμό, σαν να προσπαθούσε να κρατήσει την ατσαλένια περσόνα της, αλλά να αποτύγχανε.

"Μαριάν; Τι συμβαί - " άρχισα.

"Benjamin, δεν ξέρω τι να σου πω. Η μόνη μου συμβουλή θα ήταν να ζητήσεις επαγγελματική βοήθεια. Μην καλέσεις εδώ ξανά. Αντίο." προσπάθησα να της φωνάξω, αλλά είχε κλείσει.

Προσπάθησα να καταλάβω την κλήση και την άρνησή της να με βοηθήσει. Ακόμα και αν δεν της άρεσα, γιατί να μην ήθελε να βοηθήσει την ίδια της την κόρη; Δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό. Προσπάθησα να επαναλάβω τη συνομιλία, απελπισμένος να βρω κάτι που μου ξέφυγε.

Μετά από λίγο, σχεδόν τα παράτησα, μέχρι που θυμήθηκα τα τελευταία της λόγια προς εμένα. "Ζήτησε επαγγελματική βοήθεια," είχε πει αυτές τις λέξεις με λίγη επείγουσα ανάγκη. Μπορεί να έπιανα καλαμάκια, αλλά όχι, ήμουν σίγουρος ότι η φωνή της είχε αλλάξει ελαφρώς όταν τις είπε. Σαν να ήταν πολύ σημαντικές.

Περίμενα τον Chris να γυρίσει σπίτι και μετά από μια πολύ μακρά και εξαντλητική συζήτηση με εκείνον και τη Rebecca, τους έπεισα ότι η Lynn χρειαζόταν πραγματικά ψυχιατρική βοήθεια. Δεν τους είπα τα πάντα. Δεν ήμουν έτοιμος να το κάνω ακόμα, αλλά τους είπα για την τελευταία μας συνάντηση. Πώς είχε κρυφτεί στο μπάνιο, κοιτάζοντας με από την ντουλάπα.

Ήταν προφανώς σοκαρισμένοι, αλλά ευτυχώς με πίστεψαν. Και εκείνοι ήθελαν απλώς να τη βοηθήσουν. Ακόμα δεν πίστευαν ότι ήταν τόσο σοβαρό. Παράξενο, ίσως, αλλά όχι επικίνδυνο. Συνέχισαν να λένε ότι η Lynn πρέπει να έπαιζε κάποιο περίεργο αστείο. "Ίσως για το YouTube;" πρότεινε η Rebecca, αν και χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό.

Ο Chris δεν πίστευε ότι έπρεπε να εμπλέξουμε την αστυνομία ακόμη. Αντ' αυτού προσφέρθηκε να έρθει μαζί μου, και το αποδέχτηκα ευχαρίστως. Επέμενε ότι η ήρεμη συζήτηση μαζί της, προσπαθώντας να την πείσουμε να πάει οικειοθελώς, ήταν η καλύτερη επιλογή. Συμφώνησα να το κάνουμε με τον τρόπο του. Τουλάχιστον δεν θα έμπαινα μόνος μου στο σπίτι.

Οδηγήσαμε το πρωί, αμέσως μετά το πρωινό. Δεν υπήρχε περίπτωση να πάω τη νύχτα. Όταν μπήκαμε στην αυλή, το στομάχι μου άρχισε να κάνει τούμπες. Το αυτοκίνητό της δεν ήταν εκεί, αλλά ακόμα δεν χαλάρωσα.

Η μπροστινή πόρτα ήταν ανοιχτή, και για μια στιγμή νόμιζα ότι θα βλέπαμε τα μάτια της να μας κοιτάζουν μέσα από το κενό. Τρεμούσα και άρχιζα να ιδρώνω. Ο Chris όμως ήταν καλά. Περίμενε να ανοίξω την πόρτα, με τα χέρια του στις τσέπες σαν να έκανε μια βόλτα στο πάρκο. Ζήλευα την άγνοιά του.

Άνοιξα την πόρτα και αμέσως με χτύπησε η μυρωδιά της σήψης. Ο Chris την μύρισε και αυτός, και μπήκε στο σπίτι πίσω μου με τη μύτη του ζαρωμένη.

"Τι χρησιμοποιείτε για να καθαρίζετε τα πατώματα εδώ, σκατά;" μουρμούρισε ο Chris.

"Σκάσε." είπα, με τα μάτια μου να περιφέρονται αναζητώντας σημάδια της Lynn.

Το σπίτι ήταν θανάσιμα ήσυχο και σκοτεινό παρά το γεγονός ότι ήταν 10 το πρωί. Όλες οι κουρτίνες ήταν κλειστές, αρνούμενες να επιτρέψουν οποιοδήποτε φως να εισέλθει. Αν δεν είχα φύγει από εκεί μόλις δύο ημέρες πριν, θα νόμιζα ότι το σπίτι ήταν εγκαταλελειμμένο.

Περάσαμε από κάθε δωμάτιο, ελέγχοντας προσεκτικά οποιοδήποτε σημείο όπου θα μπορούσε να κρυφτεί, περιστασιακά φωνάζοντας το όνομά της.

"Γιατί στο διάολο κοιτάς κάτω από τον καναπέ;" ρώτησε τελικά ο Chris. "Δεν ψάχνουμε τη γυναίκα σου;" Με κοίταξε σαν να ήμουν ηλίθιος.

"Ας πάμε απλά επάνω." ψιθύρισα. Έγνεψε το κεφάλι του αλλά με ακολούθησε επάνω για να ελέγξουμε το μπάνιο και το εφεδρικό δωμάτιο. Στον δρόμο προς τα πάνω τα παπούτσια μου τρίβονταν σε κομμάτια γυαλιού που φαίνονταν να είναι διασκορπισμένα σε μερικά από τα σκαλιά.

Παρατήρησα ότι ένα από τα πορτραίτα του γάμου μας, που κρεμόταν στον τοίχο κατά μήκος της σκάλας, είχε σπάσει. Το πλαίσιο κρέμονταν στραβά, όλο το γυαλί είχε αφαιρεθεί. Κοίταξα την εικόνα, ένας κόμπος σχηματίστηκε στον λαιμό μου. Είχαμε τραβήξει τη φωτογραφία μόλις βγήκαμε από την εκκλησία, μετά την ανταλλαγή των όρκων μας. Φαινόταν τόσο όμορφη με το λευκό της φόρεμα. Κοίταξα το όμορφο πρόσωπο της Lynn. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι το πρόσωπό της θα ήταν πηγή τρόμου για εμένα.

Ανεβήκαμε τα υπόλοιπα σκαλιά και ελέγξαμε το εφεδρικό δωμάτιο, αλλά φαινόταν εντελώς αχρησιμοποίητο.

Δίστασα να μπω στο μπάνιο, ο φόβος από εκείνη τη νύχτα επέστρεψε αμέσως. Ο Chris το παρατήρησε και προσφέρθηκε να μπει μόνος του, αλλά δεν μπορούσα να τον αφήσω να το κάνει. Έτσι μπήκαμε μαζί, ελέγχοντας την ντουλάπα και την ντουζιέρα. Το μπάνιο φαινόταν σαν να μην είχε αγγιχτεί από τη νύχτα που έφυγα.

"Δεν νομίζω ότι είναι εδώ, Ben. Γιατί δεν μαζεύεις μερικά ρούχα και θα προσπαθήσουμε να έρθουμε ξανά αύριο ή κάτι τέτοιο." είπε ο Chris. Έγνεψα το κεφάλι μου και μπήκα στο υπνοδωμάτιό μας και έβαλα μερικά ρούχα σε μια τσάντα. Όταν κοίταξα μέσα στην ντουλάπα μας, ανακάλυψα την πηγή της μυρωδιάς και άρχισα να πνίγομαι.

Ο Chris έριξε μια ματιά και έχασε όλο το χρώμα από το πρόσωπό του. Έπρεπε να πάει να σταθεί δίπλα στις σκάλες για να ξεφύγει από την εικόνα και την μυρωδιά.

Κοίταξα κάτω σοκαρισμένος με το τι υπήρχε μέσα στην ντουλάπα του υπνοδωματίου μου. Βυθισμένα στο χαλί, υπήρχαν τουλάχιστον δώδεκα μάτια, όλα προσεκτικά τοποθετημένα σε ζευγάρια. Κάποια ήταν τόσο μεγάλα όσο ένα νόμισμα των 25 σεντς, ενώ άλλα ήταν τόσο μικρά όσο μια μπίλια. Κοίταξα τα μάτια που είχε συλλέξει από μικρά ζώα και αναρωτήθηκα πώς τα είχε αποκτήσει, και ανατρίχιασα στη σκέψη.

(Μέρος 4) | (Μέρος 6)

Τρομακτική Ιστορία: Η γυναίκα μου με παρακολουθεί κρυφά από τις γωνίες (μέρος 4)

"Περίμενε. Τι εννοείς; Είδες τη Lynn; Είδες τη Lynn;" ρώτησα, με το στόμα μου να ξηραίνεται ξαφνικά.

Η Rebecca έγνεψε ανέμελα, σαν να μην ήταν αυτό κάτι που θα μπορούσε να προκαλέσει εφιάλτες. Ίσως για εκείνη να μην ήταν.

"Πέρασε αυτό το πρωί λίγο μετά που έφυγε ο Chris για δουλειά." είπε, καθαρίζοντας τα πιάτα από το τραπέζι. "Δεν είδα το αυτοκίνητό της όμως. Ίσως πήρε ένα Uber ή κάτι τέτοιο."

"Becc. Τι είπε; Ήρθε μέσα;" ρώτησα, ιδρώτας άρχισε να εμφανίζεται στο μέτωπό μου. Άρχισα να κοιτάζω γύρω μου, εξετάζοντας τις γωνίες σαν να παραμόνευε ένας θηρευτής πίσω από αυτές.

"Όχι. Απλώς ρώτησε αν είχες ξυπνήσει και είπα ότι δεν είχες. Ρώτησα αν ήθελε να σε ξυπνήσω αλλά είπε όχι. Απλώς είπε να σε αφήσω να κοιμηθείς." είπε καθώς έπλενε τα πιάτα.

"Αυτό ήταν όλο; Δεν είπε τίποτα άλλο;" ρώτησα.

"Όχι. Φαινόταν όμως απαίσια. Σαν να μην είχε κοιμηθεί για μέρες. Νομίζω ότι πρέπει να την καλέσεις."

Σηκώθηκα από το τραπέζι και ευχαρίστησα τη Rebecca για το μεσημεριανό.

Ένιωσα λίγο καλύτερα γνωρίζοντας ότι τουλάχιστον δεν είχε έρθει μέσα. Παρ' όλα αυτά, έπρεπε να ελέγξω ξανά αν οι πόρτες ήταν κλειδωμένες.

Κάθισα για λίγο προσπαθώντας να καταλάβω τι να κάνω στη συνέχεια. Δεν ήθελα να πάω σπίτι, αλλά ένιωσα ότι το χρωστούσα στη Lynn να τη βοηθήσω αν μπορούσα. Δεν είχα ορκιστεί να την αγαπώ και να την τιμώ στην υγεία και την ασθένεια; Προφανώς ήταν πολύ άρρωστη.

Αν ήταν άρρωστη, το οποίο πραγματικά πίστευα ότι ήταν, έπρεπε να προσπαθήσω να της δώσω την βοήθεια που χρειαζόταν. Αλλά δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Δεν ήθελα να καλέσω την αστυνομία και, εξάλλου, τι στο καλό θα τους έλεγα; Ότι η γυναίκα μου με κοιτάζει κρυφά; Ότι είναι τρομακτική; Όσο παράξενη κι αν ήταν, δεν είχε διαπράξει κανένα έγκλημα. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Η αστυνομία πιθανότατα θα έλεγε ότι υπερέβαλα. Αλλά αυτό δεν ήταν πλάκα. Ένιωθα λάθος. Ακόμα και επικίνδυνο. Σαν κάτι πονηρό να κρύβεται κάτω από το χαμόγελό της.

Ήξερα ότι ως σύζυγός της ήμουν πλήρως εντός των δικαιωμάτων μου να την κλείσω σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, αλλά τι θα γινόταν αν απλά συμπεριφερόταν κανονικά παρουσία τους; Προφανώς είχε καταφέρει να ξεγελάσει τη Rebecca να πιστεύει ότι ήταν απλώς μια ανήσυχη σύζυγος. Όσο οι γιατροί δεν τη θεωρούσαν κίνδυνο για τον εαυτό της ή για άλλους, δεν θα είχαν άλλη επιλογή από το να την απελευθερώσουν μετά από 72 ώρες. Ένιωσα χαμένος και καταβεβλημένος.

Οπότε έκανα ό,τι θα έκανε κάθε σύζυγος στη θέση μου.

Κάλεσα τη μητέρα της.

Δεν το ήθελα, πίστεψέ με.

Η μητέρα της, η Marianne και εγώ δεν είχαμε ποτέ τις καλύτερες σχέσεις. Δεν είχαμε ποτέ μαλώσει ή κάτι τέτοιο.

Απλά δεν ήταν πολύ θερμός άνθρωπος και δεν ήταν εύκολο να τα πας καλά μαζί της. Σχεδόν ποτέ δεν χαμογελούσε, και όταν το έκανε, μόνο τα χείλη της μετακινούνταν σε ένα λεπτό χαμόγελο, αφήνοντας τα μάτια της κενά όπως πριν. Έδινε αυτή την αίσθηση ότι ήταν μόνιμα στην αμυντική.

Την είχα συναντήσει μόνο δύο φορές και τις δύο φορές για τόσο σύντομες επισκέψεις. Είχα την εντύπωση ότι δεν με ενέκρινε για την κόρη της. Η Lynn πάντα μας έβγαζε γρήγορα έξω, καθώς δεν ήθελε να νιώθω άβολα, για το οποίο της ήμουν ευγνώμων. Το να βρίσκομαι στην παρέα της μητέρας της ήταν σχεδόν ανυπόφορο. Σαν να περπατάς πάνω σε γυαλί. Ήμουν χαρούμενος όταν μετακομίσαμε τρία κράτη μακριά για να μην χρειάζεται να τη βλέπουμε συχνά. Ήμουν ευτυχισμένος που μπορούσα να αποφύγω αυτή τη γυναίκα, αλλά χρειαζόμουν τη βοήθειά της.

Πραγματικά δεν ήθελα να της μιλήσω καθόλου, αλλά έπρεπε να μιλήσω σε κάποιον που γνώριζε τη Lynn καλύτερα από εμένα. Έτσι σφίξα τα δόντια και έκανα αυτό που έπρεπε.

"Ναι;" Απάντησε, ήδη φανερά ενοχλημένη.

"Μαριάν, είμαι ο Ben. Έχεις λίγο χρόνο να μιλήσουμε;" ρώτησα. Μπορούσα να την ακούσω να κροταλίζει τη γλώσσα της ενοχλημένη.

"Είμαι στη μέση της συγγραφής μερικών επιταγών, αλλά αν επιμένεις, υποθέτω ότι μπορώ να αφιερώσω μια στιγμή. Τι είναι αυτό που θέλεις να συζητήσουμε, Benjamin;" είπε, ψυχρά.

"Έχει να κάνει με τη Lynn. Συμπεριφέρεται... περίεργα και αναρωτιόμουν αν είχες κάποια ιδέα αν υπήρχε κάτι - " διακόπηκα γρήγορα.

"Είναι λίγο δύσκολο να παρακολουθήσω τις φλυαρίες σου, Benjamin, τι είναι αυτό που θέλεις από εμένα;" ρώτησε. Μπορούσα σχεδόν να τη δω να στέκεται εκεί με το λεπτό της πουλόβερ και τα παντελόνια της, χτυπώντας ανυπόμονα τα νύχια της στο τραπέζι.

"Ήθελα να ξέρω αν είχες παρατηρήσει ποτέ κάποια παράξενη συμπεριφορά; Ή ίσως οποιαδήποτε προβλήματα ψυχικής υγείας;" ρώτησα. Υπήρξε μια μακρά, άβολη παύση που δεν μπορούσα να καταλάβω αν οφειλόταν στο ότι απλώς σκεφτόταν ή …κάτι άλλο. Τελικά, μετά από λίγα δευτερόλεπτα μίλησε.

"Δεν είμαι σίγουρη αν αυτό είναι ένα από τα αστεία σου, Benjamin, αλλά αν είναι, δεν βρίσκω χιούμορ σε αυτό. Τώρα έχω δουλειές να κάνω, όπως έχω πει, οπότε αν δεν σε πειράζει - " είπε, αλλά την διέκοψα πριν μπορέσει να με ξεφορτωθεί.

(Μέρος 3) | (Μέρος 5)

Τρομακτική Ιστορία: Η γυναίκα μου με παρακολουθεί κρυφά από τις γωνίες (μέρος 3)

Δεν μπήκα στον κόπο να ουρλιάξω, αν και ήμουν φοβισμένος, ο θυμός υπερίσχυσε κάθε φόβο που ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Πήδηξα από τον καναπέ και χτύπησα την παλάμη μου στο γυαλί.

"Lynn! Είσαι τρελή; Τι στο διάολο συμβαίνει με εσένα; Απλά πήγαινε σπίτι!" φώναξα. "Τώρα!"

Εκείνη δεν κινήθηκε, και η φρικτή της έκφραση δεν άλλαξε. Αν μη τι άλλο, το χαμόγελό της μεγάλωσε, σαν να μην είχε ποτέ νιώσει πιο ευτυχισμένη.

Μπορούσα να ακούσω τον Chris και τη γυναίκα του να κινούνται επάνω. Σαν να μπορούσε να τους ακούσει από τη θέση της έξω, το κεφάλι της Lynn στράφηκε ελαφρώς προς την κατεύθυνσή τους και άρχισε να κλείνει αργά το στόμα της.

Ο Chris φώναξε το όνομά μου από πάνω, εμφανώς ανήσυχος. Γύρισα να τον δω και τη γυναίκα του, τη Rebecca, να κατεβαίνουν βιαστικά τα σκαλιά. Όταν γύρισα πίσω στο παράθυρο, η Lynn είχε εξαφανιστεί. Το μόνο σημάδι ότι ήταν εκεί ήταν οι δύο ραβδώσεις από σάλιο που ακόμα έτρεχαν στο γυαλί.

Προσπάθησα να εξηγήσω στον Chris και τη Rebecca ότι ξύπνησα και είδα τη Lynn να με παρακολουθεί μέσα από το παράθυρό τους. Ήταν σκεπτικοί, ποιος δεν θα ήταν; Ο Chris κι εγώ πήγαμε έξω στο σημείο μπροστά από το παράθυρο, αλλά δεν υπήρχαν ίχνη στο χώμα, μόνο ένα ελαφρύ αποτύπωμα. Πιθανώς ζώο, υποθέτει ο Chris, και δεν διαφώνησα. Αυτός και η Rebecca θεώρησαν ότι ονειρεύτηκα όλο το επεισόδιο, αλλά δεν καταλάβαιναν και ήμουν πολύ κουρασμένος για να τους εξηγήσω.

Πήρα άδεια από τη δουλειά εκείνη την ημέρα και έκλεισα το κινητό μου. Δεν ήθελα να αντιμετωπίσω τη Lynn. Ακόμα και το να της μιλήσω ήταν πολύ για μένα εκείνη τη στιγμή. Πραγματικά άρχισα να πιστεύω ότι κάτι ήταν ανεπανόρθωτα λάθος με αυτήν. Ότι ανεξάρτητα από τις υποσχέσεις που θα έδινε, δεν θα ήμασταν ποτέ πια οι ίδιοι. Η σκέψη αυτή με λυπούσε βαθιά. Έκλαιγα το μεγαλύτερο μέρος του πρωινού. Μέχρι το μεσημέρι σκέφτηκα ότι ήμουν έτοιμος να την αντιμετωπίσω. Να της δώσω μια τελευταία ευκαιρία να εξηγήσει τον εαυτό της. Τουλάχιστον αυτό θα μπορούσα να της δώσω μετά από 6 χρόνια, σκέφτηκα. Άνοιξα το τηλέφωνό μου και είδα τις δεκάδες μηνύματα που είχε στείλει, όλα από μια φαινομενικά ανήσυχη σύζυγο.

"Μπορούμε να μιλήσουμε;"

"Σ' αγαπώ."

"Σε παρακαλώ κάλεσέ με."

"Ανησυχώ πραγματικά."

"Μπορείς να απαντήσεις;"

"Απλά έλα σπίτι."

Και περισσότερα του ίδιου είδους. Όλα τα μηνύματα έλεγαν ότι με αγαπούσε και ότι με ήθελε σπίτι. Πόσο ανησυχούσε….Κανένα όμως δεν αναφερόταν στα τρελά πράγματα που έκανε. Σαν να μην είχε συμπεριφερθεί σαν χαρακτήρας από βιβλίο του Stephen King.

Ακόμα και τα μηνύματά της ήταν διαφορετικά. Κανονικά έγραφε μυθιστορήματα μόνο για να μου πει να πάρω ένα καρβέλι ψωμί! Θα νόμιζες ότι θα είχε περισσότερα να μου πει μετά τις παράξενες αταξίες της.

Ξέρω ότι ίσως φαίνεται παιδαριώδες για κάποιους από εσάς που είστε μακριά από αυτήν την κατάσταση. Αλλά αν βλέπατε πώς η Lynn με κοίταζε, πώς σκαρφάλωνε στα τέσσερα σαν άγριο ζώο, χαμογελώντας μου από την ντουλάπα σαν τρελή…τότε νομίζω ότι θα καταλαβαίνατε ότι η αντίδρασή μου ήταν δικαιολογημένη.

Τελικά έμεινα με τον Chris και τη Rebecca για άλλη μια νύχτα. Δεν ξύπνησα χθες μέχρι μετά το μεσημέρι και ευτυχώς δεν είδα το πρόσωπο της Lynn να με παρακολουθεί από το παράθυρο.

"Δεν θέλω να ανακατευτώ γιατί δεν είναι δουλειά μου. Αλλά είναι αυτός ο καβγάς κάτι που μπορεί να διορθωθεί;" ρώτησε η Rebecca. Μας είχε φτιάξει και στους δύο ένα σάντουιτς για μεσημεριανό και ήξερα ότι ήθελε να ανοίξει το θέμα χωρίς να φαίνεται περίεργη.

"Δεν ξέρω. Απλά….. Είναι σαν να είναι διαφορετικός άνθρωπος." Είπα, επιλέγοντας προσεκτικά τα λόγια μου. Ακόμα δεν ήμουν έτοιμος να μάθουν εκείνη ή ο Chris την πλήρη έκταση της τρέλας που είχα αντιμετωπίσει.

"Οι άνθρωποι αλλάζουν, Ben. Αλλά εξακολουθεί να είναι η ίδια γυναίκα που παντρεύτηκες. Ίσως να χρειαστεί να συζητήσετε τα προβλήματά σας. Ό,τι κι αν συμβαίνει, είμαι σίγουρη ότι μπορεί να διορθωθεί." είπε, πάντα μεσολαβητής.

"Νομίζω ότι πλέον είναι πέρα από αυτό. Δεν νομίζω ότι η συζήτηση θα βοηθήσει. Απλά δεν την εμπιστεύομαι." Είπα. Τα λόγια μου έτσουζαν στην καρδιά μου. Μου έλειπε και αγαπούσα τη γυναίκα μου. Αλλά πώς μπορούσα να ζήσω με κάποιον σαν αυτήν; Το να ζεις σε συνεχή φόβο δεν ακουγόταν πολύ ελκυστικό.

"Η Lynn σε αγαπάει. Πρέπει να είναι απόλυτα συντετριμμένη." είπε.

"Δεν ξέρω γι' αυτό." είπα.

"Λοιπόν, σίγουρα μου φάνηκε έτσι. Δεν την έχω ξαναδεί τόσο αναστατωμένη. Πολύ ανόμοιο με τη Lynn που ξέρω." είπε η Rebecca, κουνώντας το κεφάλι της λυπημένα.

Χρειάστηκε ένα ολόκληρο λεπτό για να καταλάβω πραγματικά τα λόγια της και όταν το έκανα, ένιωσα τον τρόμο να διαπερνά το δέρμα μου.

(Μέρος 2) | (Μέρος 4)

Τρομακτική Ιστορία: Η γυναίκα μου με παρακολουθεί κρυφά από τις γωνίες (μέρος 2)

Ανταλλάξαμε τις ευχές μας και φύγαμε για τη δουλειά. Καθώς οδηγούσα, συνέχισα να σκέφτομαι πόσο ανατριχιαστικό ήταν το γεγονός ότι την είδα να με χαμογελάει πίσω από τον πάγκο της κουζίνας έτσι. Οι ήχοι που έκαναν τα χέρια της στο πάτωμα καθώς έφευγε. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι απλά προσπαθούσε να είναι αστεία. Απλά προσπαθούσε να με ενώσει στην αγάπη μου για όλα τα πράγματα του τρόμου...

Δεν θα αρνηθώ ότι ήμουν τρομοκρατημένος. Φοβόμουν πολύ να ανοίξω την καταραμένη πόρτα και να αντιμετωπίσω τη γυναίκα μου. Περίμενα άλλα 30 λεπτά περίπου, που αισθάνονταν σαν αιωνιότητα όταν είσαι τρομαγμένος. Τελικά αποφάσισα ότι δεν θα περνούσα τη νύχτα κρυμμένος στο μπάνιο, οπότε γονάτισα και κοίταξα κάτω από την πόρτα. Σχεδόν περίμενα να δω το πρόσωπό της να με κοιτάζει πίσω, αλλά ευτυχώς δεν το έκανε. Μπορούσα να δω όλο το διάδρομο μέχρι την κορυφή της σκάλας, αλλά δεν υπήρχε Lynn. Δεν ήξερα αν έπρεπε να νιώσω χαρούμενος γι' αυτό ή όχι. Κοίταξα για λίγα λεπτά, περιμένοντας να δω το κεφάλι της να εμφανίζεται πάνω από την κορυφή της σκάλας, αλλά ποτέ δεν εμφανίστηκε.

Σηκώθηκα, το χέρι μου αιωρούνταν πάνω από την πόρτα και προετοίμασα τον εαυτό μου ψυχολογικά να την ανοίξω. Έστριψα αργά το κλειδί με τρεμάμενα δάχτυλα και ετοιμάστηκα να την τραβήξω όταν άκουσα έναν ήχο που ακόμα μου προκαλεί ναυτία όταν τον σκέφτομαι.

Έναν αναστεναγμό, πιο δυνατό από πριν, αλλά αυτή τη φορά μπορούσα να καταλάβω ακριβώς από πού ερχόταν. Έστριψα το κεφάλι μου προς την πόρτα της ντουλάπας σαν σε αργή κίνηση και κλείδωσα τα μάτια μου με της γυναίκας μου που με κοιτούσε από το μικρό κενό.

Τα μάτια της ήταν ακόμα μεγάλα και το στόμα της κρεμόταν σε ένα από τα πιο αηδιαστικά χαμόγελα που είχα δει ποτέ. Δεν ούρλιαξα καν. Ήμουν πολύ φοβισμένος ακόμα και για αυτό. Τα χέρια της ήταν πιασμένα στο στήθος της, το σώμα της έτρεμε από καθαρή χαρά, σαν να μην μπορούσε να περιέχει τον ενθουσιασμό της. Ένας κοντός, τραχύς αναστεναγμός βγήκε από το λαιμό της, βαθύς και ακατέργαστος, προκαλώντας μου ανατριχίλα σε όλο το σώμα.

Κάπως βρήκα τη δύναμη να ανοίξω την πόρτα του μπάνιου και έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα κάτω τα σκαλιά, αρπάζοντας τα κλειδιά και το τηλέφωνό μου από το τραπέζι στο σαλόνι πριν τρέξω έξω προς το αυτοκίνητό μου. Άκουσα το απότομο γέλιο της πίσω μου, αλλά δεν την άκουσα να πλησιάζει. Δεν μπήκα στον κόπο να κλείσω την μπροστινή πόρτα. Έφυγα από το σπίτι πιο γρήγορα από όσο έπρεπε να οδηγήσω νόμιμα, τρέμοντας όλη την ώρα, είτε από τον φόβο είτε από το κρύο. Ίσως και από τα δύο. Δεν είχα πάρει παλτό ή ακόμα και ένα ζευγάρι παπούτσια. Ήμουν ακόμα με τα εσώρουχά μου και τα μαλλιά μου ήταν ακόμα βρεγμένα.

Οδήγησα κατευθείαν στο σπίτι του αδερφού μου, του Chris, περίπου 40 λεπτά μακριά, αγνοώντας κάθε κλήση και μήνυμα που έλαβα. Δεν κοίταξα το τηλέφωνό μου μέχρι να παρκάρω με ασφάλεια στην αυλή του αδερφού μου. Η Lynn είχε καλέσει 4 φορές και είχε στείλει καταιγισμό μηνυμάτων, αναρωτιόταν πού είχα πάει και γιατί έφυγα "έτσι".

Πέταξα το τηλέφωνό μου στο ταμπλό από θυμό, εξοργισμένος με τη νηφάλια στάση της. Ο αδερφός μου και η γυναίκα του ξαφνιάστηκαν που με είδαν, ειδικά ντυμένος μόνο με ένα ζευγάρι εσώρουχα, αλλά μου είπαν να μείνω όσο χρειαστεί. Ο Chris μου δάνεισε μερικά ρούχα και με ρώτησε τι είχε συμβεί. Του είπα ότι είχαμε έναν καβγά με τη Lynn, αλλά δεν μπήκα στις λεπτομέρειες. Δεν ήθελα να νομίσει ότι αντιδρούσα υπερβολικά, αφήνοντας τη γυναίκα μου εξαιτίας ενός αστείου, ακόμα κι αν ήταν παράξενο. Δηλαδή, δεν την είχα παρακινήσει για χρόνια να χαλαρώσει αντί να είναι τόσο σοβαρή όλη την ώρα; Ήθελα να χαλαρώσει και να ξεφύγει λίγο, αλλά αυτό σίγουρα δεν ήταν αυτό που είχα στο μυαλό μου.

Προσπάθησα να κοιμηθώ στον καναπέ τους, αλλά το μυαλό μου δεν με άφηνε να κοιμηθώ. Κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου έβλεπα το πρόσωπο της Lynn να με κοιτάζει από μέσα από την ντουλάπα. Το να ξέρω ότι ήταν εκεί μαζί μου όλη την ώρα με έκανε να ανατριχιάσω. Δεν είχε φύγει ποτέ από το καταραμένο μπάνιο. Αντίθετα, είχε γλιστρήσει μέσα στην ντουλάπα και έκλεισε με θόρυβο την πόρτα του μπάνιου για να με ξεγελάσει.

Η σκέψη και μόνο να γυρίσω σπίτι μου προκάλεσε άγχος. Γυρνούσα και αναποδογύριζα στον καναπέ, ανήμπορος να κοιμηθώ. Ο Chris τελικά μου έδωσε ένα υπνωτικό χάπι για να μπορέσω να ξεκουραστώ λίγο. Ο ύπνος μου ήταν γεμάτος με φρικτά όνειρα. Όλα με το χαμογελαστό πρόσωπο της Lynn.

Ξύπνησα μόλις άρχισε να ανατέλλει ο ήλιος. Το πονεμένο μου σώμα πονούσε από τον καναπέ και ένιωθα εξαντλημένος. Ήξερα ότι θα έπρεπε να καλέσω την Lynn κάποια στιγμή, αλλά δεν ήξερα τι να της πω. Δεν θα γύριζα σπίτι αν δεν μου έδινε τον λόγο της ότι δεν θα έκανε πια αυτά τα τρομακτικά πράγματα.

Το μόνο που ήθελα ήταν να έχω πίσω τη γυναίκα μου. Το κανονικό, σοβαρό της εαυτό δεν μου είχε φανεί ποτέ τόσο καλός.

Σκέφτηκα να την καλέσω και να της το πω αυτό, όταν ένιωσα ξανά αυτό το γνώριμο αίσθημα. Κάποιος με παρακολουθούσε. Κοίταζα το ταβάνι, η καρδιά μου στον λαιμό μου. Δεν ήθελα να κοιτάξω αλλού, αλλά όσο περισσότερο αγνοούσα την αίσθηση τόσο χειρότερα γινόταν.

Τα μάτια μου απομακρύνθηκαν από το ταβάνι σχεδόν από μόνα τους. Το πρόσωπό της ήταν πεισμένο στο παράθυρο δίπλα στον καναπέ, κοιτάζοντας κάτω προς εμένα με αυτό το ίδιο ανοιχτό χαμόγελο. Σάλιο κυλούσε από τα χείλη της, αφήνοντας δύο μακριές ραβδώσεις στο γυαλί. Δεν ήξερα πόσο καιρό ήταν εκεί, αλλά κάτι μου έλεγε ότι ήταν εκεί αρκετή ώρα, ίσως όλη τη νύχτα.

(Μέρος 1) | (Μέρος 3)

Τρομακτική Ιστορία: Η γυναίκα μου με παρακολουθεί κρυφά από τις γωνίες (μέρος 1)

Η γυναίκα μου, "Lynn" κι εγώ είμαστε μαζί εδώ και έξι χρόνια και παντρεμένοι για 11 μήνες. Όλη μας η ιστορία μαζί ήταν πολύ φυσιολογική και ποτέ δεν παρατήρησα κάποια περίεργη συμπεριφορά ή κόκκινες σημαίες. Δεν μπορώ να τονίσω αρκετά πόσο εκτός χαρακτήρα είναι όλο αυτό για εκείνη.

Η Lynn είναι πολύ ευγενική, έξυπνη και προσεκτική. Πάντα ήταν το άτομο που δεν ανεχόταν ανοησίες. Το να είναι παιδική ή να προσπαθεί να με τρομάξει δεν είναι κάτι που θα έκανε κανονικά.

Δεν της αρέσει καν να βλέπει ταινίες τρόμου. Όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε, συμφώνησε να δει μαζί μου τη "Λάμψη" επειδή ήξερε πόσο μου άρεσαν οι ταινίες τρόμου. Τρομοκρατήθηκε τόσο που δεν άντεξε να δει ούτε τη μισή ταινία πριν αναγκαστούμε να την κλείσουμε. Δεν της αρέσει τίποτα τρομακτικό και ποτέ δεν ήταν της πλάκας. Δεν είναι το φλιτζάνι τσάι της. Και αυτό είναι εντάξει. Αλλά αυτό ήταν το περίεργο με όλη αυτή την κατάσταση. Ήταν τόσο ανόμοιο με εκείνη.

Πρέπει επίσης να προσθέσω ότι ποτέ δεν είχε προβλήματα ψυχικής υγείας και όσο ξέρω δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στην οικογένειά της. Ξέρω ότι κάποιοι μπορούν να κρύψουν τα προβλήματα ψυχικής υγείας τους, αλλά στα έξι χρόνια που είμαστε μαζί νομίζω ότι θα είχα δει κάποιο σημάδι.

Δύο μήνες πριν, ήμουν στην κουζίνα φτιάχνοντας καφέ πριν τη δουλειά. Καθυστερούσα λίγο εκείνο το πρωί και ήξερα ότι δεν θα προλάβω να πάω στο Dunkin Donuts για την κανονική μου πρωινή δόση καφέ.

Έπινα μια γουλιά από τον καφέ μου καθώς περπατούσα βιαστικά στον διάδρομο προς την μπροστινή πόρτα, όταν ξαφνικά παρατήρησα τη Lynn να με κοιτάζει κρυφά από τη γωνία μπροστά μου. Μπορούσα να δω μόνο τα μάτια της και μια τούφα από τα μακριά σκούρα μαλλιά της που κρεμόταν στον τοίχο. Το υπόλοιπο σώμα της ήταν κρυμμένο πίσω από τη γωνία. Σχεδόν έριξα τον καφέ μου όταν την είδα. Όμως, έκαψα τα χείλη μου.

"Χριστέ μου, Lynn." είπα, σκουπίζοντας μερικές σταγόνες καφέ από τα παντελόνια μου. "Με τρόμαξες."

Εκείνη εξαφανίστηκε αμέσως από το οπτικό μου πεδίο σαν μικρό παιδί που πιάστηκε στα πράσα. Άκουσα να τρέχει προς το σαλόνι, και όταν έφτασα στην μπροστινή πόρτα, είχε ήδη εξαφανιστεί.

Ήταν πραγματικά περίεργο και τόσο ανόμοιο με εκείνη, όπως είπα, αλλά βρήκα επίσης λίγο αστείο το γεγονός ότι ήταν πιο παιχνιδιάρα και λιγότερο σοβαρή. Φώναξα ότι την αγαπούσα και την αποκάλεσα περίεργη. Όταν έκλεισα την πόρτα πίσω μου, την άκουσα να γελάει.

Η συμπεριφορά της ήταν λίγο παράξενη, αλλά σίγουρα δεν ήταν κάτι για το οποίο θα έπρεπε να καλέσω έναν ιερέα. Το ξέχασα μέχρι το μεσημέρι και όταν γύρισα σπίτι, ήταν η κανονική της εαυτή. Δεν το ανέφερα και ούτε εκείνη το έφερε στη συζήτηση, και η ζωή συνέχισε κανονικά.

Το επόμενο περιστατικό συνέβη τρεις μέρες αργότερα. Ήταν περίπου 2 το πρωί και είχα ξυπνήσει για να πιω κάτι. Στεκόμουν στο νησί της κουζίνας, με μια κανάτα πορτοκαλάδας στο χέρι, όταν ένιωσα μια έντονη αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθούσε.

Για κάποιο λόγο κοίταξα κάτω στο πάτωμα και είδα το χαμογελαστό πρόσωπο της γυναίκας μου να με κοιτάζει. Με παρακολουθούσε από την άλλη πλευρά του νησιού, κοιτάζοντας με μεγάλα, ανοιχτά μάτια και χαμογελώντας. Χαμογελούσε σαν τη Γάτα του Cheshire.

Έβαλα μια κραυγή, το παραδέχομαι. Όχι από ενόχληση αλλά από φόβο. Για κάποιο λόγο εκείνη τη στιγμή τρομοκρατήθηκα.

Με την κραυγή μου, η Lynn απομακρύνθηκε γρήγορα από το οπτικό μου πεδίο, τα χέρια και τα πόδια της χτυπούσαν στο πάτωμα της κουζίνας καθώς έφευγε στα τέσσερα. Δεν την ακολούθησα, ούτε της φώναξα. Απλώς έμεινα εκεί παγωμένος από το σοκ, αναρωτώμενος τι στο καλό την είχε πιάσει και έκανε αυτό.

Χρειάστηκε περισσότερη ώρα από όση θα ήθελα να παραδεχτώ για να ξαναγυρίσω επάνω, αλλά τελικά το έκανα. Όταν έφτασα στην κρεβατοκάμαρά μας, η Lynn ήταν ξαπλωμένη στο πλάι, κοιμισμένη. Ή τουλάχιστον προσποιούνταν ότι κοιμάται. Στεκόμουν εκεί για αρκετή ώρα, παρακολουθώντας την αναπνοή της για να βεβαιωθώ ότι πραγματικά κοιμάται.

Ένιωθα ότι μπορεί να πεταχτεί τη στιγμή που θα μπω στο κρεβάτι. Αλλά δεν το έκανε. Μπήκα στο κρεβάτι και δεν κουνήθηκε καν. Η αναπνοή της ήταν απαλή και βαθιά και άρχισα να αναρωτιέμαι αν είχα ονειρευτεί όλο αυτό το περιστατικό.

Το επόμενο πρωί περίμενα να έρθει για καφέ και αφού της έδωσα μια κούπα και τη φίλησα στο μάγουλο, αποφάσισα να τη ρωτήσω για αυτό.

"Τι ήταν αυτό χθες το βράδυ;" ρώτησα, κρατώντας τον τόνο μου ελαφρύ ώστε να μην την προσβάλω ή την ντροπιάσω.

Σουφρώθηκε πάνω από την κούπα της καφέ, κουνώντας το κεφάλι της σαν να μην είχε ιδέα για τι μιλούσα.

"Με ξανακοίταζες πάλι. Από εκεί." είπα, δείχνοντας το σημείο στο πάτωμα δίπλα στο νησί της κουζίνας.

Ακολούθησε το βλέμμα μου και όταν με κοίταξε πίσω έσκασε στα γέλια. Γέλασε τόσο πολύ που δεν μπορούσα παρά να συμμετάσχω και εγώ.

"Με τρομάζεις καμιά φορά, ξέρεις;" είπα. Γέλασε και άφησε την κούπα της στον πάγκο και τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου.

"Με τρομάζεις όλη την ώρα. Οπότε νομίζω ότι είμαστε ίσα." αστειεύτηκε.

(Μερος 2)

Το Πιο Στοιχειωμένο Δάσος του Κόσμου

Το δάσος Hoia-Baciu, γνωστό ως το πιο στοιχειωμένο δάσος του κόσμου στο Κλουζ-Ναπόκα, προκαλεί δέος και ανατριχίλα σε όσους το επισκέπτονται. Αν σκοπεύετε να ταξιδέψετε στη Ρουμανία, δεν μπορείτε να παραβλέψετε την ατμόσφαιρα μυστικισμού που περικλείει την Τρανσυλβανία. Το δάσος αυτό, που είναι σαν μια πύλη προς το υπερφυσικό, προσελκύει μυθικές ιστορίες και αναφορές για ανεξήγητα φαινόμενα.

Οι ντόπιοι έχουν πολλές ιστορίες να διηγηθούν για το δάσος Baciu, μεταφέροντας θρύλους από γενιά σε γενιά. Λέγεται ότι το δάσος ξυπνά τους πιο βαθύς και υποσυνείδητους φόβους των ανθρώπων. Πολλοί που το επισκέφθηκαν ανέφεραν ότι αισθάνθηκαν ναυτία, άγχος, πονοκεφάλους και ακόμη και εγκαύματα μόλις εισήλθαν στο δάσος.

Το δάσος πήρε το όνομά του από τον θρύλο ενός ποιμένα που χάθηκε μαζί με το κοπάδι του μέσα στο δάσος. Εκτός από τα φυσικά και ψυχολογικά συμπτώματα, το δάσος προκαλεί την επιστήμη με τις μαγνητικές ανωμαλίες, τις διακυμάνσεις του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου και τις υπερηχητικές εκπομπές που παρατηρούνται εκεί.

Οι βιολογικές επιπτώσεις στο δάσος περιλαμβάνουν την αφυδάτωση και τα εγκαύματα στη βλάστηση, καθώς και τη νέκρωση των στελεχών και των φύλλων σε ορισμένα μέρη. Οι επιστήμονες δεν έχουν καταφέρει ακόμη να εξηγήσουν αυτά τα φαινόμενα.

Ο βιολόγος Alexandru Sift ήταν ο πρώτος που ξεκίνησε μια επιστημονική έρευνα για το δάσος Hoia-Baciu. Με το ενδιαφέρον του να αυξάνεται από τις ιστορίες των ντόπιων, αποφάσισε να δει ο ίδιος τι συνέβαινε στο δάσος. Κατά τη δεκαετία του 1950, πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια εκεί, τραβώντας πολλές φωτογραφίες.

Δήλωσε ότι στις περιηγήσεις του στο δάσος έβλεπε παράξενες σκιές ανάμεσα στα δέντρα που τον ακολουθούσαν. Παρόλα αυτά, συνέχισε την έρευνά του και, όταν εμφάνισε τις φωτογραφίες, ήταν εκπληκτικό το τι είδε: σκιές, σχήματα που δεν έπρεπε να υπάρχουν και οι φωτογραφίες δεν ήταν στην ίδια σειρά με αυτήν που τις τράβηξε. Η έρευνά του αποτέλεσε σημείο αναφοράς για μελλοντικούς εξερευνητές.

Το δάσος έγινε γνωστό το 1968 όταν καταγράφηκε μια εμφάνιση UFO.

Ένας στρατιωτικός τεχνικός, ονόματι Emil Barnea, είχε μια εξαιρετικά παράξενη εμπειρία ενώ έκανε κάμπινγκ στο δάσος με φίλους. Καθώς μάζευε ξύλα, άκουσε τους φίλους του να τον φωνάζουν και, όταν πήγε να δει τι συνέβαινε, φέρεται να είδε ένα UFO να πετάει πολύ κοντά στο έδαφος. Στο δάσος υπάρχει ένας τέλειος κύκλος, όπου δεν φυτρώνουν δέντρα και η βλάστηση είναι ελάχιστη, που θεωρείται ότι δημιουργήθηκε από μια προσγείωση UFO. Χρόνια αργότερα, διεθνείς ερευνητές ουφολογίας ταξινόμησαν αυτή τη φωτογραφία ως μια από τις πιο καθαρές που έχουν τραβηχτεί ποτέ στη Ρουμανία και, χωρίς αμφιβολία, ως μια από τις καλύτερες εικόνες του είδους της σε όλο τον κόσμο. Αυτές οι φωτογραφίες έγιναν αντικείμενο μελέτης για τους ουφολόγους παγκοσμίως.

Η περιοχή γρήγορα έγινε δημοφιλής μεταξύ παραφυσικών και εσωτερικών ειδικών, προσελκύοντας ερευνητές από τη Γερμανία, τις ΗΠΑ και την Ουγγαρία.

Αν νομίζεις ότι είναι απλώς μια άλλη ιστορία φαντασμάτων, σε προκαλώ να μπεις στο δάσος.