Παρών σε απαγχονισμό

Ήταν ένας γέρος που τον έλεγαν Ντάνιελ Μπέικερ, κοντά στο Λίμπανον, στην Αϊόβα΄εκεί έμενε, κι οι γείτονές του τον υποψιάστηκαν πως σκότωσε έναν γυρολόγο που του ζήτησε να περάσει το βράδυ στο σπίτι του. Αυτό έγινε στα 1853. Τότε οι γυρολόγοι ήταν πολλοί στη Δύση, όχι όπως τώρα, και κινδύνευαν πραγματικά. Φορτώνονταν τις πραμάτειες τους και όργωναν τη χώρα, μόνοι τους, μες στις ερημιές, κι όταν ήθελαν να κοιμηθούν -τι έκαναν;- εμπιστεύονταν τους ντόπιους. Έπεφταν πάνω στα πιο περίεργα άτομα. Δεν τα φέρνουν βόλτα όλοι στη ζωή τους με τίμιες πράξεις. Άλλοι φτάνουν μέχρι και το φόνο. Μέσα στο πρόγραμμα ήταν. Δεν έτυχε λίγες φορές να βρεθεί ένας γυρολόγος, με άδειες βαλίτσες και γεμάτο πουγκί, στην ερημιά, να ζητήσει να μείνει στο σπίτι κανενός παλιανθρώπου και να εξαφανιστεί. Το ίδιο έγινε και στην περίπτωση του "Γερο-Μπέικερ". Έτσι τον φώναζαν όλοι. (Στις δυτικές "περιοχές", τον τίτλο "Γέρο-" τον δίνουν σε άτομα που δεν απολαμβάνουν ιδιαίτερης εκτίμησης από τον κοινωνικό τους περίγυρο. Κατά κάποιον τρόπο, η κοινωνική ανυποληψία συνδέεται με τα γηρατειά.) Ένας γυρολόγος μπήκε στο σπίτι του και δεν ξαναβγήκε ποτέ. Αυτό το ξέρουν όλοι.

Ύστερα από εφτά χρόνια, ο αιδεσιμότατος Κάμινγκς, ένας Βαπτιστής πάστορας γνωστός σ' όλη την περιοχή, έφτασε στο αγρόκτημα του Μπέικερ. Ήταν νύχτα, αλλά έφεγγε λιγάκι. Το φεγγάρι περνούσε κάπου-κάπου απ' την ομίχλη που είχε σκεπάσει τα πάντα σαν σεντόνι. Ο αιδεσιμότατος Κάμινγκς ήταν ευχάριστος άνθρωπος. Πάντα χαρούμενος. Πήγαινε, λοιπόν, και σφύριζε ένα τραγούδι. Σταματούσε μόνο για να πει καμιά καλή κουβέντα, να δώσει κουράγιο στο άλογό του. Έφτασε κοντά στην γεφυρούλα μιας ξερής ρεματιάς και είδε να στέκεται πάνω της ένας άνδρας. τη σιλουέτα του είδε, αλλά η ομίχλη του δάσους που βρισκόταν λίγο πιο πίσω την έκανε να φαίνεται καθαρά. Είχε κάτι στην πλάτη του και κρατούσε ένα χοντρό ραβδί. Κανένας γυρολόγος θα ήταν. Σαν αφηρημένος στεκόταν, σαν υπνοβάτης.

Ο αιδεσιμότατος τράβηξε τα χαλινάρια του αλόγου του και σταμάτησε όταν βρέθηκε μπροστά του. Τον χαιρέτησε πρόσχαρα και του πρόσφερε θέση στην άμαξα. "Αν πηγαίνεις προς τα εκεί που πηγαίνω", πρόσθεσε. Ο άγνωστος άντρας σήκωσε το κεφάλι του, τον κοίταξε κατάματα, αλλά ούτε απάντησε ούτε κουνήθηκε. Ο πάστορας επέμεινε ευγενικά, επαναλαμβάνοντας την πρόσκληση του. Εκείνη την στιγμή, ο άνδρας τίναξε απότομα το χέρι του κι έδειξε προς τα κάτω. Στεκόταν άκρη-άκρη στην γεφυρούλα, γι αυτό ο αιδεσιμότατος Κάμινγκς έκανε μεταβολή, κι έριξε το βλέμμα του στα βάθος της ρεματιάς. Δεν είδε τίποτα παράξενο, και γύρισε προς τον άνδρα. Αλλά εκείνος είχε χαθεί. Το άλογο, που όλη εκείνη την ώρα φαινόταν ανήσυχο, ρουθούνισε τρομαγμένο κι άρχισε να καλπάζει. Μέχρι να τα καταφέρει να το ελέγξει ο πάστορας, έκανε καμιά εκατοσταριά μέτρα. Γύρισε και κοίταξε πίσω. Είδε ξανά τη σιλουέτα του άνδρα, στο ίδιο μέρος. στην ίδια στάση που τον πρωταντίκρισε. Για πρώτη φορά στη ζωή του, είχε την αίσθηση του υπερφυσικού. Επέστρεψε στο σπίτι του, με όση ταχύτητα του επέτρεψε το πρόθυμο άλογό του.

Όταν έφτασε είπε τα καθέκαστα στην οικογένειά του και, νωρίς το άλλο πρωί, πήρε δυο γείτονες, τον Τζον Ουάιτ Κόρουιλ και τον 'Αμπνερ Ρέιζερ, και ξαναπήγε σ' εκείνο το μέρος. Βρήκαν το σώμα του Γέρο-Μπέικερ κρεμασμένο με σκοινί από τα δοκάρια της γεφυρούλας, ακριβώς στο ίδιο σημείο που στεκόταν το προηγούμενο βράδυ ο άγνωστος άνδρας. Ένα παχύ στρώμα σκόνης υγραμένης από την ομίχλη κάλυπτε τη γεφυρούλα , αλλά τα μόνα ίχνη που φαίνονταν ήταν από το άλογο του αιδεσιμότατου Κάμινγκς.

Στην προσπάθειά τους να κατεβάσουν το πτώμα του Γερο-Μπέικερ, τάραξαν το μαλακό χώμα που κάλυπτε τις πλαγιές της ρεματιάς, αποκαλύπτοντας ανθρώπινα οστά εντελώς ασπρισμένα από τη βροχή και την υγρασία. Θεώρησαν πως ανήκαν στον εξαφανισμένο γυρολόγο. Δυο ανακρίσεις έγιναν, και οι δικαστές συμφώνησαν πως ο Γερο-Μπέικερ κρεμάστηκε μόνος του επειδή ήταν τρελός, ενώ τον Σάμουελ Μόριτζ, τον γυρολόγο τον σκότωσαν ένας οι περισσότεροι άγνωστοι.

Από το βιβλίο του Αμπρόουζ Μπηρς "Ιστορίες Φαντασμάτων"